Çfarë besojnë shiitët ndryshe nga suninjtë?
Shiitët janë një sekt që pretendojnë se Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të), kushëriri i Profetit (paqja e Allahut qoftë mbi të), dhëndri i tij, një nga muslimanët e parë dhe një nga miqtë e tij më të afërt, është i vetmi që gëzonte të drejtën për të trashëguar udhëheqjen politike dhe fetare të muslimanëve, ose siç njihet ndryshe, Kalifatin. Për këtë arsye, për shiitët Ebu Bekri, Umeri dhe Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me ta) janë grabitës dhe uzurpatorë të kësaj pozite![1] Madje shumë prej tyre kanë shkuar deri atje sa t’i konsiderojnë ata dhe të gjithë muslimanët që ua njohin këtë pozitë historike, si jomuslimanë![2] Shiitët e kanë shndërruar Kalifatin fetar apo ndryshe Imametin (prijësinë fetare) si një nga çështjet themelore të besimit. Sipas tyre, Profeti (paqja e Allahut qoftë mbi të) ka caktuar me urdhër të Allahut që Aliu dhe dymbëdhjetë pasardhës të tij do të jenë Imamë për muslimanët, për t’i udhëzuar ata në rrugë të drejtë.[3] Çuditërisht, përveç Aliut dhe djalit të tij Hasanit, asnjë nga pasardhësit e tjerë, të cilët ata i konsiderojnë si imamë, nuk kanë pasur postin e Kalifit! Për këtë edhe shiitët janë detyruar të pohojnë se ata ngelen prijës pavarësisht se nuk morën pushtet politik, ndonëse vetëm atyre u takonte! Ata besojnë se i dymbëdhjeti prej këtyre imamëve, i cili sipas disa burimeve shiite as që ka lindur fare, është futur në një qilar në Samura (në Irak) që në moshë të vogël dhe prej aty është zhdukur dhe jeton edhe sot e kësaj dite, mbas qindra vjetësh, i fshehur për të dalë një ditë dhe për të marrë frenat e Kalifatit në dorë![4] Shiitët, ndryshe nga suninjtë, besojnë se këta imamë janë të pagabueshëm, si Profeti (paqja qoftë mbi të) dhe si engjëjt.[5]Shiitët besojnë se imamët e tyre kanë grada më të larta se engjëjt dhe Profetët.[6] Ata shkojnë deri atje sa t’u luten këtyre njerëzve dhe të besojnë se ata janë ndërmjetës në mes njerëzve dhe Allahut.[7] Ky është shirk (t’i bësh Zotit ortak në adhurim) dhe Allahu e ka ndaluar rreptësisht këtë gjë, Ai thotë: “Vërtet, Allahu nuk fal që të adhurohet dikush apo diçka tjetër veç Atij, por gjynahet e tjera më të vogla ia fal kujt të dojë. Kushdo që i bën shok Allahut (në adhurim), ka bërë gjynah të tmerrshëm.”[8]
Ky sekt, një pjesë të madhe të veprimtarisë fetare të tij, ia kushton lavdërimit të këtyre njerëzve, varreve të tyre, që i konsideron si vende të shenjta, vajtimit për vdekjet e tyre dhe mallkimit të atyre që ata i konsiderojnë si kundërshtarë fetarë të këtyre imamëve.[9] Por ekstremiteti i ithtarëve të këtij sekti nuk ndalet me kaq. Ata për çdo vit në ditën e Ashures përkujtojnë vrasjen e nipit të Profetit, Husejnit, me rituale gjakatare duke masakruar veten tyre, madje edhe fëmijët e vegjël, me zinxhirë e kama, si hidhërim për vdekjen e tij! Dhe skena të tilla makabër, shfaqen çdo vit nëpër televizionet e botës, sa herë që vjen dita e Ashures! Një ritual i tillë jo vetëm që nuk gjen aspak mbështetje në fenë tonë, por një mynxyrë e tillë është kategorikisht e ndaluar dhe tërësisht e dënueshme.[10]
Një tjetër dallim shumë i rëndësishëm në mes shumicës së muslimanëve dhe shiitëve është edhe besimi në ruajtjen e Kur’anit. Në librat bazë të besimit shiitë si dhe në disa dhjetëra thënie të dijetarëve të tyre të hershëm, konstatohet se shiitët nuk besojnë se Kur’ani është ruajtur ashtu siç na e ka lënë Profeti, por ai është ndryshuar nga shokët e Profetit dhe nga të tjerët më pas! Për këtë ata japin edhe shembuj të shumtë![11] Këtë doktrinë ata e kanë ruajtur për shekuj me radhë, siç dëshmojnë edhe librat shiitëve dhe suninjve së bashku, por sot mohojnë që një gjë të tillë të ketë qenë besimi i tyre! Ndaj nuk është shumë e qartë nëse këtë ata e bëjnë për të mos u konfrontuar me pjesën tjetër të muslimanëve apo vërtetë e kanë braktisur këtë besim të pasaktë. Gjithsesi deklarimet dhe aktivitetet e tyre që pasqyrojnë të kundërtën e këtij besimi të trashëguar të tyre, duhen parë me dyshim, për vetë faktin se një nga pikat e besimit të tyre është edhe fshehja e doktrinës shiite apo e pjesëve të saj karshi atyre që nuk janë shiitë, kjo jo vetëm kur rrezikohen, por edhe për qëllime propagandistike.[12]
Veç këtyre dallimeve doktrinale, shiitët dallojnë me shumicën e muslimanëve edhe në një pjesë të praktikave fetare, si në thirrjen e ezanit, marrjen e abdesit, faljen e namazit etj.[13] Po ashtu edhe në disa çështje sociale, siç është lejimi që ata i bëjnë martesës së përkohshme, gjë që ka shkaktuar probleme sociale me fëmijët që lindin nga këto “martesa”, në vendet shiite ku është e përhapur më së shumti kjo praktikë.[14]
Këto janë disa prej dallimeve kryesore në mes shumicës së muslimanëve dhe shiitëve, ku për çdo njërën prej tyre kemi përmendur burime nga literatura e tyre, disa prej tyre edhe në shqip.[15]
Duhet të theksojmë se vërtetësia e doktrinës sunite mbështet tërësisht në Librin e Zotit, Kuranin, si dhe në traditën autentike që muslimanët kanë trashëguar nga Profeti i Zotit, traditë kjo e ruajtur me fanatizëm në mënyrë të pandërprerë për katërmbëdhjetë shekuj me radhë. Është pikërisht kjo traditë që shprehet në mënyrë të qartë se e vërteta e Islamit do të mbetet gjithmonë brenda grupimit të maxhorancës së muslimanëve.[16]Kjo maxhorancë, përherë dhe kahmoti u përket muslimanëve suninj!
E lusim Zotin t’i udhëzojë të gjithë muslimanët!
[1] “Bihar el-enuar” te komenti i ajetit 25, Sure El-Enfal, po ashtu v.101 fq. 107. etj. (arab). Për shiitët është i njohur mallkimi dhe sharja që ata i bëjnë në veçanti Ebu Bekrit dhe Umerit si për shembull në atë që quhet “Duaja ndaj dy idhujve të kurejshëve” ku nënkuptojnë këta dy sahabe! (shih “Nefehat el-lahut” e Kereki, “Fi miraatul ukul” 4/356 e Mexhlisit…etj). Gjithashtu edhe libri “Shtegu i elokuencës”, që padrejtësisht i atribuohet Aliut, përmban akuza të pavërteta ndaj shokëve të tjerë të Profetit!
[2] “Tefsir el-kumij” te komenti i ajetit 40, Sure El-araf, Hashijetu el-amili ala bejdaui, te komenti i ajetit 74 Sure Et-teube, Elenuar en-numanije vol. 2 fq. 278etj.
[3] Shih “Ç’është Islamizmi” i Ajetullah Imam Es-sejid Muhamed El-Shirazi fq. 35. Libër shiit i përkthyer nga Vullnet Merja, drejtues në “Fondacionin e Kuranit” dhe themeluesi i shoqatës shiite “Fllad”.
[4] “Ç’është Islamizmi” fq.38. kjo doktrinë është kaq e përhapur në mes shiitëve, sa që janë shkruar shumë libra që flasin për këtë imam të humbur, si “El-gijbetu” (mungesa) e En-numanit, “El-gijbetu” e Et-tusit etj.
[10] Shih sure El-bekare: 195, El-maide:6, El-haxh:78., hadithin 32 tek “Dyzet hadithet e Neveviut”.
[11] Ja disa referenca shiite për këtë: El-kulejni në librin ‘Usul min El-kafi’ v. i parë fq: 412-414, 416, 417, 418, 421-424, 429, 432-434 botimi i katërt v. 1392 h/1972 e.s), Elmufid në ‘Euail el-mekalat’ (fq. 13, 54 botimi i dytë 1379h/1959e.s.) si dhe në librin ‘El-ihtisas’ (fq. 123 botim mektebetu besireti Kum pa datë botimi), El-kumi në komentin e tij të Kuranit në hyrje (fq. 10) dhe vende të tjera (shih volumi i parë faqe: 29, 48, 58, 79, 100, 109, 110, 136, 141, 142, 196, etj. volumi i dytë faqe: 35,111,125. botim dytë Kum 1968 e.s), El-kashani në komentin e tij të Kuranit ‘Es-safi’ në hyrjen e gjashtë (fq. 24-37) si dhe shumë ajete të ndryshuara sipas tij (shih volumi i parë faqe: 96, 114, 118, 182, 183, 202, 257, etj. botim Kitabfrushi islamijetu, Iran, pa datë botimi), El-bahrani autori i komentit ‘El-burhan’ (shih volumi i parë faqe: 50, 102, 104, 125, 129, 130, 140, 170, 208, 231, etj. botimi i dytë Iran), Et-tabersi në librin ‘El-ihtixhaxh’ (volumi i parë fq. 223-228, botim fondacioni en-nu’man Bejrut pa datë botimi), El-xhezairi në librin ‘El-enuar en-numa’nije’ (vol i parë fq. 97, dhe i dytë fq. 357, botim 1378 h./1958e.s. Tibriz), El-mexhlisi në librin ‘Tedhkiretu el-eimetu’ (fq. 9), në librin ‘hajat el-kulub’ (vol. 2 fq.681) dhe në librin ‘Mir’atu el-ukul’ (vol. 12 fq. 525 botim 1400h./1980e.s. Iran) në këtë libër ai madje është i mendimit se transmetimet që flasin për deformimin e Kuranit janë kaq të shumta, dhe se mohimi tyre do të thotë të mohosh edhe transmetimet e imametit, që për shiat është thelbi i Islamit! Mirza Husejn En-nuri Et-tabersi në librin e tij të famëkeq ‘Fasl el-khitab fi ithbat tahrif kitab rabi el-erbab’ Libër në të cilin autori i tij ka mbledhur me qindra thënie nga dijetarët shiitë dhe muxhtehidët e tyre nëpër shekuj se Kurani është ndryshuar, libër që u botua në Iran në vitin 1298 h./1881e.s, i cili duke qenë se është pak a shumë i vonshëm, vetëm një shekull e ca më parë, kohë kur shiitët ishin të mendimit se një gjë e tillë duhet mohuar për ta, ashtu siç bëjnë edhe sot, shkaktoi një zhurmë të madhe në mes vetë shiitëve, disa prej të cilëve e kundërshtuan. Por autori në fjalë jo vetëm që nuk hoqi dorë por vetë dy vjet para se të vdiste nxori një libër tjetër me titullin ‘Redu badu eh-shubuhat an ‘Fasl el-khitab fi ithbat tahrif kitab rabi el-erbab’ ku mbron qëndrimin e tij në librin e parë. Madje edhe ky si El-mexhlisi është i mendimit se transmetimet që flasin për deformimin e Kuranit janë të shumta dhe se mohimi i tyre do të thotë të mohosh edhe transmetimet e imametit, gjë që shiitët nuk mund ta bëjnë.
[12] El-kulejni në “El-kafi” një kapitull i tërë për fshehjen e besimit (tekijes) “Kapitulli i Tekijes”, Komejni në “Keshf El-esrar” fq.129…etj.
[13] Në ezan ata shtojnë shprehjen se “Aliu është miku i Allahut” dhe “ejani në punë të mira” një risi (bidat) që nuk i përket traditës profetike. Gjatë abdesit nuk i lajnë këmbët (edhe nëse janë të zbathura), por vetëm i prekin me dorë të lagur, si kokën, ndërsa mes’hin mbi meste ose çorape nuk e lejojnë. Në namaz ata preferojnë të bien mbi sexhde mbi një copë baltë të pjekur nga dheu i Qerbelasë, nuk japin selam, por rrahin me duar kofshët…si dhe shumë bidate të tjera.
[14] Nuk ka ndonjë kohëzgjatje të caktuar të kësaj “martese” te shiitët, ajo mund të jetë edhe një ditë apo një orë! Në këtë “martesë” obligim financiar karshi “bashkëshortes” është reduktuar. Shih. El-furu të Kulejni si dhe çdo libër tjetër ku trajtohen çështjet e fik’hut.
[15] Për informacione më të hollësishme mund të vizitoni foruminhttp://groups.yahoo.com/group/alb-muslimstudents.
J.Topulli
