“Shembulli i atij që e përmend Allahun dhe atij që nuk e përmend, është si shembulli i të gjallit me të vdekurin.”
Muhamedi a.s.
Disa njerëz pranë një lëndine,
Për një problem rrahën mendime:
“Cili njeri është i gjallë?”
Kush qëlloi n’thundër, tjetri n’patkua,
E drejta n’fund është përshkruar.
Si n’çdo tubim kur debatojnë,
Mendimet poshtë po i grupojmë:
I gjalli është i formësuar komplet,
I vdekuri ka vetëm skelet.
I gjalli ecën, merr frymë jeton,
Ai që vdes, krejtësisht ndryshon.
I gjallë është ai që kudo ndeshet,
I vdekuri jo, se në varr tretet.
Kush ka para, ka gjë e mall,
Çka nuk i ka ai që s’është i gjallë.
Pati mendime edhe të tjera
Si vrimat n’ujët tretur nga era.
Në fund u shfaq ajo që zhytet,
Gjer n’fund të detit, por kurrë nuk mbytet:
Janë në këtë jetë gjallë ata njerëz,
Që n’një Zot mbështeten për çdo ditë shpesh;
Gjallë janë ata, ndonëse janë t’vdekur,
Në rrugë të Zotit gjithmonë kanë ecur.
I vdekur është ai që sot merr frymë
Ta përmendë Zotin veten s’e shtyn.
Këtu hyjnë speciet që në këtë botë,
Vështirë u shihet dhe hija n’tokë.
I ngopuri dhe i unshmi
“Nuk është mysliman i mirëfilltë ai që bie të flejë në mbrëmje i ngopur, duke e ditur se fqinji i vet është shtrirë me barkun bosh.”
Muhamedi a.s.
Qe një i kamur në pasuri:
“Jam besimtar, besoj n’një Zot”,
Me këto fjalë mburrej me çdo njeri,
Kështu i qe mbushur mendja top (!)
E shiste veten t’mirë, babaxhan,
Vishej mjaft luks, si thuhet, shik,
Por në shpirt brenda qe zi – katran,
Nuk ishte tjetër veç hipokrit.
Mjaft mirë e dinte se një komshi,
Netët barkbosh i kalonte,
Në sa vetë stërngopej në shtëpi të tij,
T’ndihmojë komshiun as që mendonte.
Molla e bukur nga jashtë dallohet,
Që kur e presin ajo ndryshon,
Kush e fut n’shportë këtë fort gabohet,
Shoqet e veta i kalbëson.
Me këtë mollë t’mykur e të mallkuar,
Ngjajnë sot ca njerëz plot pasuri,
Që kurrë ndër mendje nuk u ka shkuar,
T’ndihmojnë të varfrit që kanë uri.
O Zot Krijues dhe plot fuqi,
Bëj emër n’ta t’ikë kurnacëria,
Që të ndihmojnë komshi, kushëri,
Që të mos ketë më vend varfëria.
Elez Lagreta
