Luani
Për dallim nga ca majmunë me duar nuk e fsheh fytyrën
Për dallim nga dhelpëra gjahun e vet nuk e mashtron
Madhërishëm i shfaqet përpara dhe fytyrën ia tregon
Kur nga të vegjlit e tij në lojë e sipër kafshohet
Bëhet sikur ndjen dhimbje, bëhet sikur dorëzohet
Të buta bëhen egërsirat kur ai kalon çdo fushe
I denjë është të ushqehet me mish të njomë drenushe
Në luftë është i prirur të sulmojë pa shoqëri
Por gjahun s’e mbyt pse mundet, po veç kur ndjen uri
Edhe pse gjallesat nga ai kanë fund tragjik
Nuk shquhet si mizor, dinak apo armik
S’di gjë për mbretëritë por sërish mbretëron
I urti Shafi mendjecektëve si shembull ua ofron:
U thotë: “Flisni për mua ç’të doni se zemra s’ju urren,
Luani të lehurave të qenëve përgjigje nuk u kthen.”
Shenjtori i moçëm luanin e shëmbëlleu me të vërtetën
Tha: “S’ke nevojë ta mbrosh, lere të lirë se vetë e mbron veten!”
Por në botë do lavdërohen zagarët sa të ekzistojnë gjahtarët
Gjysmakët në dije s’do pajtohen kurrë me dijetarët
Gjahtari vret drenusha po luan s’bëhet dot
Ai s’vret sa për t’u ushqyer po se qejfi ia thotë
Qentë prijnë përpara se më thellë nuhasin
Në rrugën e gjahut të zotin e thërrasin
Larg qoftë të takohen me mbretin e pashpallur
S’do kenë kohë të zotit t’i kërkojnë të falur
Në takim të parë vrapit do t’ia marrin
S’braktisin veç gjahun por edhe gjahtarin
Thuhet për qenin që leh se mund të të mos kafshojë
Por po gjëmoi luani kafshimi pa mëdyshje do pasojë
Sikur një ushtri qensh luani ta drejtonte
Ushtrinë e luanëve të drejtuar nga një qen do ta shpartallonte
Por as njëra e as tjetra në jetë s’ka për të ngjarë
Luanit s’i duhet një ushtri qensh e aq më pak qenve t’u bëhet ushtar.
