Tregimi në të cilin shumë nëna do ta gjejnë veten: “biri im, ku po shkon nga unë? a nuk të kam thënë mos më kundërshto dhe mos u bëj i padëgjueshëm?
Vëllezër dhe motra!
Ne të gjithë jemi gabimtarë. Një herë i afrohemi Allahut të Madhëruar, kurse herën tjetër largohemi prej Tij! Njëherë jemi të vetëdijshëm për praninë e Tij, jemi të vetëdijshëm që Ai na mbikëqyrë dhe na ndjek, Ai e di çdo vepër të vogël dhe të madhe që bëjmë ne; ndërkaq, herën tjetër, na pushton pakujdesia dhe harresa jonë ndaj të Lartësuarit, pas së cilës ne pashmangshëm bëjmë mëkat. Pejgamberi (savs) ka thënë: “Çdo njeri, bir i Ademit, është mëkatar, kurse më të mirët e mëkatarëve janë ata që pendohen.” (Tirmidhiu)
Mëkati, pakujdesia dhe harresa janë të natyrshme për njeriun, por mëshira e Allahut është e madhe, kur këtij njeriu të dobët, ia ka lënë hapur derën e tevbes deri sa të vdesë, duke e urdhëruar që të kthehet te Zoti i tij, sa herë që të mposhtet nga mëkatet e tij.
Nëse nuk do të ishte kjo mëshira e madhe e Allahut, me të vërtetë njeriu, do të ishte në një gjendje të vështirë, dëshira dhe përpjekja e tij për t’u rikthyer te Allahu i Plotfuqishëm, do të ishin thyer, shpresa në faljen dhe mëshirën e Allahut do të ishin ndërprerë.
Subhanallah!!! Sa i bukur është tregimi të cilin e ka përmendur autoriteti i madh islam Ibnul-Kajjim (r.h.), në veprën e tij ‘Medarixhus-salikin’, kur flet për këtë mëshirën e madhe e të jashtëzakonshme të Allahut ndaj njerëzve. Ai tregon:
“Nga njëri nga paraardhësit tanë të mirë, transmetohet se kishte parë në një rrugicë, sesi u hap dera e një shtëpie, dhe një djalë i vogël doli prej saj duke bërtitur, duke qarë dhe duke kërkuar ndihmë. Pas tij ishte nëna e cila po e dëbonte. Pasi që e përzuri jashtë, ajo e përplasi derën para fytyrës së tij dhe e mbylli. Djali i vogël u nis, i hodhi disa hapa dhe u ndal. Filloi të mendonte. Nuk dinte, përveç shtëpisë së tij nga e cila u dëbua, asnjë shtëpi tjetër, e cila do t’i ofronte strehim. Ai nuk njihte askënd tjetër që mund ta pranonte. përveç nënës së tij.
I pikëlluar, me zemër të thyer, ai u kthye përsëri në derën e shtëpisë së tij. Duke e gjetur të mbyllur, u shtri para saj, e vuri fytyrën në prag të derës dhe e zuri gjumi. Pas një kohe, dera u hap dhe në derë doli nëna. Duke e parë djalin e saj të vogël duke fjetur me fytyrë të mbështetur në pragun e derës, ajo nuk mundi të përmbahej pa e marrë në krahë. E mori në krahë, e puthi dhe tha:
‘Biri im, ku po shkon nga unë? Kush do të ofrojë strehim pos meje?! A nuk të kam thënë që të mos më kundërshtosh dhe mos të më bëhesh i padëgjueshëm? A nuk të kam thënë që me sjelljen tënde të mos më detyrosh të veproj në kundërshtim me mëshirën time, kujdesin dhe të mirën që e dëshiroj për ty?’ Pastaj ajo e çoi atë në shtëpi.”
Le të mendojmë për këtë veprim të nënës, për këto fjalë të nënës, kurse pastaj t’i dëgjojmë edhe këto fjalë të Pejgamberit (savs):
“Allahu është më i mëshirshëm ndaj robërve të Tij sesa nëna ndaj fëmijës së saj”.
Përkthim: Miftar Ajdini
