Nëse doni të jeni një udhëheqës më i mirë, ju mund të bëheni një i tillë. Kjo këshillë është një përmbledhje e sjelljeve “korrekte” ose të domosdoshme.
Shumica e udhëheqësve nuk kanë udhëheqjen si qëllim
Udhëheqësit më të mirë në të vërtetë nuk kanë udhëheqjen si synim. George Washington, Presidenti i parë i Amerikës, është një shembull i mirë, pasi i ka shkruar Edward Rutledge se, duke pranuar presidencën ai kishte hequr dorë nga “të gjitha pritshmëritë e lumturisë private në këtë botë”. Në një artikull, David Wolpe vë në dukje paradoksin e udhëheqësve që nuk duan të udhëheqin, duke përmendur shembuj të famshëm fetarë, si Moisiu dhe profeti Jeremia. Dhe shpjegimi i Wolpe për rezistencën është i arsyeshëm: “Të dyshosh nëse dikush mund të bëjë një punë të vështirë është të ketë një ndjenjë realiste të madhësisë së saj.” Por, Wolpe gjithashtu vëren në mënyrë kritike, se përulësia që i bën njerëzit të hezitojë është i njëjti tipar që në fund i ndihmon ata të jenë efektivë sapo të kenë situatën në dorë.
Shumë njerëzve u mungon objektivi
Në qoftë se udhëheqësit nuk janë të fokusuar në udhëheqje, atëherë ku janë fokusuar ata? Cili është qëllimi i tyre? Duke iu referuar Warren Bennis, Rob Ashghar mund ta ketë përmbledhur atë më së miri në artikullin e tij për Forbes: “Shumica e njerëzve që bëhen udhëheqës të mirë, nuk vendosin të bëhen udhëheqës, thjesht vendosin të bëhen vetë në mënyrë autentike”. Natyrisht, kjo kërkon që ju të pyesni se çfarë do të thotë të bëheni vetë në një mënyrë autentike. Kjo do të thotë të përafroni atë që besoni dhe doni me atë që bëni, shenjë dalluese e integritetit të palëkundur. Kjo do të thotë të kesh vlerat e përcaktuara qartë dhe pastaj të qëndrosh për ta. Dhe liderët e vërtetë e bëjnë këtë. Ata ndihen të detyruar të bëjnë një ndryshim dhe fitojnë besim kryesisht nga ajo ndjenjë detyre dhe jo nga ndonjë aftësi qoftë kjo aftësi specifike. Motoja e tyre nuk është “unë mund”, por, “Unë duhet”.
Për shembull, një protestues i panjohur, i cili u përball me një linjë të tankeve në Sheshin Tiananmen në vitin 1989, besonte se nuk ishte e drejtë që një qeveri të vriste njerëzit e saj ose të mohonte liritë themelore dhe llogaridhënien. Nelson Mandela, ish-president i Afrikës së Jugut, ka shkuar në burg për vite me radhë pasi u përpoq të sjellë të drejta civile. Dr. Mona Hanna-Attisha, pediatri që zbuloi krizën e ujit të Flint-it, shkoi përpara me një angazhim për idenë se çdo individ meriton shëndet të mirë. Edhe krerët që mund të konsideroni me etikë të dyshimtë, të tilla si Christopher Columbus, zakonisht kanë një koncept të qartë të asaj që ata duan për vete dhe botën.
Pra, nëse vërtetë doni të udhëheqni, gjëja më e mirë absolute që mund të bëni është të kuptoni saktësisht se kush jeni. Kjo nuk do të thotë vetëm të uleni në dhomën tuaj duke bërë ushtrime të vëmendjes ose duke komplotuar të kaluarën. Do të thotë të bashkëveprosh me të tjerët, duke përjetuar sa më shumë botën në mënyrën tënde. Është kjo vetëdije dhe bindje që do t’ju lejojë të përgjigjeni, të fitoni një ndjekje besnike dhe të mos e lini kur mundësia të jetë në derën tuaj.
