Nuk ka dyshim se ideja e planifikimit familjar është ide e vjetër (e kahmotshme). Njerëzit qysh në kohërat e mëhershme janë interesuar që të kenë familje me më pak anëtarë (fëmijë). Arabët qysh herët thonin: “Familja me më pak anëtarë është njëra nga dy lehtësimet (mirëqeniet e këndshme).” Begati është konsideruar ose pasuria e shumtë ose familja me më pak anëtarë.
Disa prej njerëzve shprehnin dëshirë për familje (anëtarë) të shkëlqyer. Në Spartën e vjetër zgjedhnin vetëm fëmijët të cilët shfaqnin fuqi të jashtëzakonshme; ata, për të vërtetuar një gjë të tillë, i merrnin fëmijët meshkuj dhe i vënin nën nxehtësinë e diellit: ata të cilët i qëndronin nxehtësisë, fitonin meritën e ngeljes në jetë, ndërkaq të tjerët, ata që nuk i qëndronin vapës, vriteshin. Arabët (para shpalljes së Islamit), për dallim nga Spartakët, i vritnin bijat e tyre: “Dhe kur të pyeten ato vajza të varrosura të gjalla. Për çfarë mëkati ato janë mbytur.”
Krahas femrave, arabët ishin të njohur edhe për vrasjen e disave nga meshkujt e tyre. Kur’ani famëlartë një gjë të tillë e përmend në kontekst të mëkateve të kryera nga njerëzit injorant: “Ju mos i mbytni fëmijët tuaj nga frika e varfërisë, se Ne ua sigurojmë furnizimin atyre dhe juve, e mbytja e tyre është mëkat i madh.”
Muslimanët, një formë të tillë e njohën përmes “azlit” (ejakulimit të mashkullit jashtë organit gjenital femëror – coitus interruptus). Mashkulli ejakulonte jashtë organit gjenital të femrës, me qëllim që ajo të mos mbetej shtatzënë. Kjo metodë ishte mjaft e njohur. Sahabiu Xhabir ibën Abdull-llah thotë: “Ne ishim prej atyre të cilët zbatonim ejakulimin jashtë organit gjenital femëror (azlin), ndërkaq Kur’ani vazhdonte të shpallej.” Hadith i transmetuar nga Buhariu dhe Muslimi.
Një formë e tillë e ejakulimit më shumë kishte për të ndodhur me femrat shërbëtore, se sa me gratë e lira (të kurorëzuara), siç transmetohet në hadithin e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ku ai kishte ndaluar të ejakulohej jashtë organit gjenital femëror te gratë e lira (të kurorëzuara), pos me lejen e tyre.
Ky njëherit është edhe mendimi i një numri të konsideruar të imamëve dhe fukahave, të cilët thonë: “Nuk është i lejuar ejakulimi jashtë organit gjenital femëror, te gruaja e lirë (e kurorëzuar), pos me lejen apo pëlqimin dhe marrëveshjen me të.”
Azli – forma e të ejakuluarit jashtë organit gjenital femëror – u bë metodë mjaft e njohur në atë kohë.
Në kohën moderne kjo çështje mori një formë krejt tjetër: tani kjo ështe më masive se sa që ishte më parë. Në të kaluarën çështja e tillë kishte karakter individual – njeriu shprehte vullnetin e tij të kryente azlin dhe çështja mbaronte – ndërkaq, në kohën moderne kjo çështje filloi të merr përmasa më të gjëra, filloi të merr një koncept të një filozofie të përgjithshme, edhe atë qysh në shekullin nëntëmbëdhjetë, çështje e njohur në shkencën e ekonomisë dhe filozofisë ekonomike, e cila shikon me shikim skeptik ndaj popullatës. Kjo teori është e njohur si teoria e Robert Maltos, e cila kishte shikim skeptik ndaj popullatës dhe e cila pohonte se shtimi i popullatës bëhet në mënyrë permanente gjeometrike, gjegjësisht: 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128, ndërsa të ardhurat finansiare shtohen sipas mënyrës permanente matematikore, dhe se e tërë kjo don të thot se pas një kohe të ardhurat për jetesë dhe furnizim do të pakësohen, se në një kohë të ardhme do të ndodhë uria dhe njerëzit do të mbysin njëri-tjetrin.
Kjo teori, sikur të kishte gjetur zbatim, me siguri do të rezultonte me zhdukjen e planetit Tokë nga banorët e saj – njerëzit, sepse njerëzit do të vritnin njëri-tjetrin.
Ne, muslimanët, pa dyshim posedojmë një koncept krejt ndryshe nga ai i Robert Maltosit, apo atyre që mendojnë si ai. Në idenë e tyre ekonomike ekziston problemi i ashtuquajtur “Problemi i mungesës së dendësisë” – problem i cili manifestohet me të ardhurat e rralla dhe të kufizuara, ndërkaq në anën tjetër do të ekzistonin njerëz me numër të pakufizuar.
Ne themi: Jo, të ardhurat nuk janë të rralla, ato ekzistojnë prej se kur All-llahu krijoi tokën dhe e begatoi atë, në të caktoi aftësitë e saj, siç përmendet edhe në Kur’anin famëlartë. All-llahu i Madhëruar për çdo krijesë të Tij në sipërfaqen e tokës siguroi dhe garantoi rriskun (furnizimin), çdo gjë që është në qiell e në tokë i bëri të jenë në shërbim të dobisë së njeriut dhe vetëm atij t’i jenë nënshtruar: “All-llahu është Ai që i krijoi qiejt dhe tokën, dhe Ai lëshoi prej së larti ujë (shi), e me të nxjerr fruta si ushqim për ju, dhe për të mirën tuaj u vuri në shërbim anijet, të lundrojnë nëpër det me urdhërin e Tij, e në shërbimin tuaj i vuri edhe lumenjtë. Pastaj, Ai është që nënshtroi detin, që prej tij të hani mish të freskët, e prej tij të nxirrni stoli që i bani (i vishni), e i sheh anijet si çajnë (lundrojnë) në të (me ushtimë e çajnë ujin në det). Ua nënshtroi që të shfrytëzoni nga begatitë e Tij dhe ashtu të falënderoni (Zotin).”
Bile edhe fuqinë e diellit e bëri të nënshtruar dhe në shërbim të njeriut:
“Dhe Ai ju dha gjithatë që e kërkuat (që kërkoi nevoja juaj) dhe, edhe në qoftë se përpiqeni t’i numëroni të mirat e All-llahut, nuk do të mundë të arrini t’i përkufizoni (në numër). Vërtet, njeriu është i padrejtë dhe shumë përbuzës.”
Andaj, problemi nuk është në të ardhurat e vogla, përkundrazi, ato janë të shumta, por është në padrejtësinë dhe përbuzjen e madhe të njeriut. Nisur nga kjo, Islami refuzon filozofinë e përgjithshme e cila bazohet në atë se furnizmi është i vogël (i pamjaftueshëm). Një e treta e planetit Tokë është pothuajse rreth e përqark me detra dhe oqeane. Njeriu ende nuk ka arritur të zbulojë të gjitha gjallesat dhe gjërat që ekzistojnë në to. As shkenca moderne nuk ka arritur të zbulojë tërë atë që ekziston nëpër ujërat e tillë, në të cilat njeriu do të mund të zbulonte gjëra ushqimore. Njeriu nuk arriti të zbulon zhvillimin e gjërave as nga ana e sasisë, po as nga ana e llojit. Si p.sh. në vend se të mbillte një herë, me anë të mjeteve moderne do të ketë mundësi të mbjell dy herë në vit; nëse në një fushë mbjell 4 kallinj grurë, përmes mjeteve moderne në këtë hapësirë do të kishte mundësi të mbjell 10 kallinj. Kjo me anë të mjeteve moderne dhe me anë të përmirësimit të ekstrakteve dhe farave pjellore. Të gjitha këto gjëra do të shërbenin në rritjen e të ardhurave jetësore të njerëzve, si dhe do ta ndihmonin jetën.
Edhe biseda mbi planifikimin familjar do t’i përngjante një filozofie të tillë. Do të kisha shpresuar shumë, që të gjitha filozofitë të bëjnë pjesë në atë që ne e quajmë “Interpretim komploti” – çdo gjë që ndodhë, bëhet kundër muslimanëve. Është e vërtetë se ekzistojnë njerëz të tillë, të cilët nuk dëshirojnë që muslimanët të shtohen; ata ndiejnë frikë të jashtëzakonshme nga rritja e numrit të muslimanëve, e në veçanti Perëndimi. Muslimanët në Gjermani, Francë dhe Rusi janë në rritje e sipër, për dallim nga banorët tjerë të këtyre vendeve, numri i të cilëve është në ulje drastike. Disa prej tyre kanë vetëm nga një apo dy fëmijë, e disa aspak nuk shprehin vullnet për lindje. Disa bile edhe nuk martohen; andaj nataliteti është gjithmonë në rënie e sipër. Ata janë në frikë, mendojnë: “Ne jemi duke u pakësuar, ndërsa muslimanët janë duke u shtuar; kjo do të thotë se pas 20 apo 30 viteve muslimanët do të jenë shumicë nëpër vendet tona”. Bile edhe në ish-Bashkimin Sovjetik, në disa fletregjistre ka ekzistuar kujdesi i veçantë ndaj rritjes së numrit të muslimanëve, të cilët pas një kohe ndoshta bëhen shumicë e cila do të qeveriste me vendin e tyre.
Ne themi: Në disa raste rritja e numrit të anëtarëve të familjeve muslimane është e duhur dhe e kërkuar, siç është rasti me vëllezërit tanë palestinez. Shumë prej tyre u vranë nga arma e çifutëve, mirëpo themi atë që ia thanë gratë muslimane Haxhxhaxhit, në momentin kur ai u kërcënua duke u thënë se do t’i shfarosë, kur ato thanë: “Ti shfaros, por All-llahu mbjell.” Vëre dhe thuaj: “Ku është fuqia e krijesës, në krahasim me fuqinë e Krijuesit?!” Vritne o çifutë cilin të doni. Vritne Muhjiddin Sherifin apo Jahja Ajashin ose Shikakiun, por do të lindin nënat muslimane dhe do të sjellin në këtë botë edhe më shumë Muhjidinë e Ajashë, do të sjellin edhe më shumë.
Në disa raste rritja e numrit të anëtarëve të familjes është e duhur, e në veçanti kur dimë se prej qëllimeve esenciale të martesës në Islam është krijimi i familjes.
Nuk ka dyshim se martesa posedon një sërë qëllimesh, e ndër to edhe prehinë dhe qetësinë: “Dhe bëri mes jush dashurinë dhe mëshirën.”
Ndër qëllimet tjera numërohet edhe lidhja miqësore me njerëz tjerë, siç haset edhe qëllimi i krijimit të familjes (pasardhësve), siç thotë All-llahu i Madhëruar: “All-llahu krijoi për ju bashkëshorte nga vetë lloji juaj, e prej bashkëshorteve tuaja – fëmijë e nipa dhe ju furnizoi me (ushqime) të mira. A besojnë ata të pavërtetën, e të mirat e All-llahut i mohojnë?”
Dhe thotë: “Tash e tutje bashkohuni me to dhe kërkoni atë që ua ka caktuar All-llahu..”
Komentatorët e Kur’anit janë të mendimit se fjala “…kërkoni atë që ua ka caktuar All-llahu” ka për qëllim fëmijët dhe familjen.
Rrisku nuk mund të arrihet ndryshe, pos sipas ligjeve të All-llahut. Është e vërtetë se All-llahu ka garantuar rriskun, siç thotë edhe Vet: “Nuk ka anjë gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj, Ai e di vendbanimin dhe vendstrehimin e saj (pas vdekjes). Të gjitha (këto) janë në librin e njohur (Levhi Mahfudhë).”
Mirëpo, siç u tha Omeri atyre të cilët ishin ngujuar në xhami pas namazit të xhumasë, e i thanë: “Ne jemi të mbështeturit në All-llahun”, fjalën e tij të shkëlqyer dhe të përjetshme: “Le të mos ndërpret asnjëri të kërkuarit e rriskut, e të thotë: ‘O Zot, më sjell riskun’, ndërsa e dinë se qielli nuk lëshon ari e as argjend, por kur të mbaron namazi, ju vazhdoni të kërkoni të mirat e All-llahut”.
Rrisku ekziston, mirëpo njerëzit janë të detyruar që ta kërkojnë atë, të vrapojnë në të arriturit e tij; ta kërkojnë në mbrenditë e tokës, të përpiqen që ta zgjerojnë fushën e rriskut të tyre; ta kërkojnë ate në mënyrë sa më të bukur, në sasi dhe lloj. Një gjë e tillë është e kërkuar nga njeriu.
Nga gjuha arabe: Fatbardh Shega
