Ky është një tregim i cili më së miri dëshmon për respektin ndaj veprës, karakterit dhe emrit të Muhammedit, a.s. që e kishin muslimanët e më hershëm.
Thuhet se një nga Kalifët e nderuar në mesin e shoqëruesve të tij, kishte një djalë të zgjuar dhe të ndershëm që quhej Muhammed. Djali, gjithmonë me kohë e me zell i zbatonte urdhrat e Kalifit, dhe për këtë fitoi simpati të madhe brenda kalifatit.
Kur e urdhëronte për diçka, Kalifi gjithmonë e fillonte me emrin e tij të bukur, duke i thënë: “Muhammed, bëjë këtë dhe këtë …!” Të dy ishin të kënaqur: djali, sepse kishte një zotëri të tillë, ndërsa kalifi, sepse gjithmonë mund t’i mbështetej djaloshit të ri.
Por, një ditë, ndodhi diçka e papritur. Duke i dhënë urdhrat e zakonshme, në vend se t’i thotë Muhamed! kalifi i tha djalosh! Muhammedi mbeti i shtangur, dhe mendoi se diçka nuk është në rregull. Kurrë më parë Kalifi nuk iu kishte drejtuar në këtë mënyrë. Ditët kalonin, ndërsa djalin e mundonte shumë ai moment. Këtë e vërejti edhe babai, i cili një ditë e pyeti pse ishte aq i dëshpëruar. Në fillim ngurroi, por në fund djali i tregoi babait çka e mundon.
– Baba, ti je mik i ngushtë i kalifit, të lutem pyete atë pse m’u drejtua në atë mënyrë? tha djali me lot në sy. Babai e ledhatoi dhe me një buzëqeshje të lehtë i premtoi se sa më shpejt të jetë e mundur do ta sqaroj këtë çështje.
Kështu edhe ndodhi. Një ditë, babi u gjet vetëm me Kalifin dhe e njoftoi me problemin. Kalifi e dëgjoi me kujdes, dhe në vend se të shpjegohej, ai kërkoi që nesër të vinte bashku me djalin e tij. Kjo e shqetësoi edhe më shumë djalin, i cili tërë natën nuk kishte vënë gjumë në sy.
Më në fund erdhi mëngjesi, Muhammedi dhe babai i tij shkuan te Kalifi.
– Thuaj Muhammed, çfarë të mundon? i tha Kalifi
– Babai ju ka thënë të gjitha, ia ktheu turpshëm djali.
– Po, por unë dua ta dëgjoj edhe nga ti. Deri sot, ti më ke dëgjuar mua, tani unë dua të dëgjoj ty..
Djali, turpshëm, ia tregoi problemin e tij, dhe priti përgjigjen e Kalifit. Kalifi u ngrit, shkoi ngadalë deri te dritarja dhe shikoi minaret e xhamive.
– Ai e di ti, Muhammed, se emri yt përmendet pesë herë në ditë në ato minare? E pyeti kalifi.
E di, tha djali me zë të ulët.
A mund t’më thuash se kush ishte Muhamedi? tha kalifi.
Pejgamberi ynë dhe krenaria jonë, i biri i Abdullahut dhe Emines, atij që i është zbritur Kur’anit i shenjtë, model për të gjithë ne që e pasojmë …
I mençur dhe i ndershëm je ti, Muhammedi im, vazhdoi Kalifi, ashtu siç është i mençur dhe i ndershëm edhe babai yt Abdulkerimi që ta dha një emër kaq të bukur. Nuk e kam menduar që momenti kur të quajta djalosh do të shkaktonte aq shumë dhimbje tek ti, por në anën tjetër, unë jam i kënaqur se është kështu. Gjatë paske menduar për këtë. A ke gjet ndonjë arsye të mirë, apo ndoshta, ndonjë gabimit që të kam emërtuar ashtu? pyeti Kalifi.
Në vend të përgjigjes djali uli kokën.
Shiko, Muhammed, Allahu t’i ka dhënë të gjithë të mirat, unë nuk do të mësoj e as nuk do të kritikoj, sepse nuk ke bërë asgjë të gabuar. Në vend të kësaj, do të zbulojë një sekret të cilina askujt nuk ia kam treguar. Në fakt, ndoshta ky nuk është ndonjë sekret i vërtetë. Të gjithë ato që i tha për Muhammedin, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi te, i ke thënë shumë bukur. Ai njëherë pati thënë se ne nuk do të jemi besimtarë të vërtetë derisa ai të mos jetë më i dashur për ne se vetja jonë. E tani, unë mundohem të jam sa më i mirë, duke ndjekur atë që ai e ka bërë, dhe t’i shmangem asaj që ai e ka ndaluar, e në fund Allahu do t’na llogaritë veprat tona. Unë do të them diçka. Emri yt, e njëherit edhe emri i Pejgamberit tonë të dashur është më i zgjedhuri dhe më i bukuri, prandaj unë kurrë nuk e kam përmendur pa pasur abdes. Atë ditë ndodhi që t’jem pa abdes prandaj të quajta djalosh, e jo Muhammedi! Siç e kam bërë zakonisht.
Djali mbeti i heshtur, por i gëzuar nga fjalët e kalifit.
