Si mund ta dijë ai që është i goditur nga sprovat nëse është dënim apo ngritje gradash te Allahu?

Pyetja:

Si mund ta dijë ai që është i goditur nga sprovat nëse është dënim apo ngritje gradash te Allahu?

***

Përgjigjja:

Falënderimi i takon Allahut. Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Allahut ﷺ.

Sipas Kuranit dhe Sunetit, ka dy shkaqe të drejtpërdrejta për fatkeqësitë dhe sprovat, përveç urtësisë së Allahut xh.sh., në atë që do dhe vendos.

Arsyeja e parë është:

Mëkatet dhe veprimet e mosbindjes që ka bërë personi, qofshin ato kufër ose nuk janë më shumë se mëkate të rregullta ose janë mëkate të mëdha. Allahu i Madhëruar dhe i Lartësuar, do ta sprovojë atë që i ka kryer ato me fatkeqësi me ndëshkim të menjëhershëm (d.m.th. në këtë botë).

Allahu, xh.sh., thotë: “…por çdo e keqe që ju godet, është nga ju.” (Nisa’: 79) Komentuesit thanë: d.m.th., për shkak të mëkatit tuaj.

Dhe Ai, xh.sh., thotë (interpretimi i kuptimit): “Dhe çfarëdo fatkeqësie që ju godet, ajo është për shkak të asaj që keni fituar me duart tuaja. Dhe Ai fal shumë.” (Shura: 30)

Tefsiri el-Kur’an el-‘Azim, 2/363

Transmetohet se Enesi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) ka thënë: I Dërguari i Allahut ﷺ ka thënë:

“Nëse Allahu dëshiron të mirën për robin e Tij, ia përshpejton dënimin në këtë botë, dhe nëse dëshiron të keqen për robin e Tij, ia ndalon atij (dënimin për) mëkatin e tij, derisa ta shpërblejë atë në Ditën e Kiametit.” [1]

Arsyeja e dytë është:

Se Allahu i Lartësuar dëshiron ta ngrejë në pozitë besimtarin e durueshëm, kështu që e sprovon atë me fatkeqësi që t’i pranojë asaj pranim dhe durim, pastaj do t’i jepet shpërblimi i durimtarëve në botën tjetër. do të shënohet tek Allahu si një nga fitimtarët. Profetët dhe të mirët i goditën fatkeqësitë me këmbëngulje dhe Allahu xh.sh. Prandaj në një hadith nga Pejgamberi ﷺ: “Nëse një person i është caktuar një status më parë nga Allahu dhe ai nuk e arrin atë me veprat e tij, Allahu e godet atë në trupin, pasurinë ose fëmijët e tij.” [2]

Transmetohet nga Enes ibn Maliku (Allahu qoftë i kënaqur me të) se Profeti ﷺ ka thënë: “Shpërblimi i madh vjen me sprova të mëdha. Kur Allahu e do një popull, Ai e sprovon atë dhe kushdo që e pranon atë e arrin kënaqësinë e Tij, ndërsa kushdo që është i pakënaqur ndaj tij shkakton zemërimin e Tij.” [3]

Të dy arsyet përmenden së bashku në hadithin e Aishes (Allahu qoftë i kënaqur me të), sipas të cilit Pejgamberi ﷺ ka thënë: “Besimtarit nuk i bie asgjë. a) gjemb ose më shumë se kaq, por Allahu do t’ia ngrejë një shkallë statusi me këtë, ose do ta fshijë një vepër të keqe.” [4]

Për më tepër, në shumicën e rasteve këto dy shkaqe ekzistojnë së bashku dhe jo secila prej tyre ndodh më vete.

A nuk e sheh se nëse Allahu e sprovon një person me fatkeqësi për shkak të mëkatit të tij dhe ai e përballon atë me durim dhe mirënjohje, Allahu i Lartësuar do t’ia falë mëkatin, do ta ngrejë në pozitën e Xhenetit dhe do t’i japë shpërblimin. prej atyre që janë të durueshëm dhe kërkojnë shpërblim tek Ai?

Kur Allahu e sprovon njeriun me një fatkeqësi që ai të arrijë statusin e lartë që i ka caktuar në Xhenet, atij i shlyhen mëkatet e mëparshme dhe konsiderohet si ndëshkim për ato mëkate në këtë botë, kështu që ndëshkimi nuk do të përsëritet. për të në botën tjetër. Kështu u ndodhi disa të dërguarve dhe pejgamberëve, si Ademit a.s dhe Junusit: Allahu i Madhëruar e sprovoi Ademin me dëbimin nga Xheneti dhe e sprovoi Junusin ibn Metan me gëlltitjen në barkun e peshkut. Por me anë të këtyre sprovave, Allahu i ngriti ata në status për shkak të durimit të tyre dhe kërkimit të shpërblimit tek Ai, qoftë i lartësuar. Ishte shlyerje për atë që secili prej tyre kishte bërë duke shkuar kundër urdhrit të Tij (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të dy).

Kjo dëshmon se ndëshkimi në këtë botë nuk është i ndarë nga ndëshkimi në botën tjetër. Këto dy arsye janë përmendur së bashku në shumë hadithe profetike sahih, siç është ajo e transmetuar nga Sa’d ibn Ebi Vakas (Allahu qoftë i kënaqur me të) i cili tha: Unë thashë: O i Dërguar i Allahut, kush prej njerëzve janë testuar më së shumtit? Ai tha: “Pejgamberët, pastaj më të mirët dhe më të mirët e tjerë. Një burrë do të testohet sipas nivelit të përkushtimit të tij fetar. Nëse angazhimi i tij fetar është solid, sprova e tij do të jetë më e rëndë, por nëse ka ndonjë dobësi në angazhimin e tij fetar, ai do të testohet sipas nivelit të përkushtimit fetar. Dhe fatkeqësia do të vazhdojë ta godasë njeriun derisa të ecë në tokë pa mëkat mbi të.” [5]

Megjithatë, një nga këto dy arsye mund të jetë më e dukshme në disa lloje testesh se tjetra. Kjo mund të kuptohet duke parë rrethanat e fatkeqësisë.

Nëse ai që preket është kafir, atëherë fatkeqësia e tij nuk mund të jetë ngritja e tij në status, sepse qafiri nuk do të ketë peshë para Allahut në Ditën e Kiametit. Por mund të ketë një mësim dhe një kujtesë për të tjerët në këtë, që të mos bëjnë atë që ai bëri. Ose mund të jetë një dënim i menjëhershëm për të në këtë botë, përveç asaj që i është grumbulluar në botën tjetër. Allahu i Lartësuar thotë:

“A është atëherë Ai (Allahu) që merr përgjegjësinë (mbron, mirëmban, furnizon, etj.) për çdo njeri dhe di gjithçka që ka fituar (si çdo zot tjetër që nuk di asgjë)? Megjithatë ata i bëjnë shok Allahut. Thuaj: “Emërtoni ata, a do ta njoftoni Atë për diçka që Ai nuk e di në tokë apo është vetëm një shfaqje e fjalëve të rreme.” Jo! Atyre që nuk besuan, dredhia e tyre u duket e bukur dhe ata janë penguar nga rruga e drejtë, e të cilin Allahu e humb, për të nuk ka udhëzues.

Për ta është dënim në jetën e kësaj bote, e padyshim se dënimi i botës tjetër është më i rëndë. Dhe ata nuk kanë mbrojtës ndaj Allahut.” (Rra’d: 33–34)

Por nëse i prekuri është musliman i cili bën mëkat haptazi ose është keqbërës i hapur, atëherë ka shumë mundësi që ai të shpërblehet dhe të ndëshkohet me këtë fatkeqësi, sepse shlyerja e mëkateve vjen para ngritjes së statusit, dhe mëkatari është. në nevojë më të madhe për shlyerjen e mëkateve të tij sesa për t’u ngritur në status.

Në anën tjetër, nëse muslimani është një adhurues i devotshëm, i bindur dhe i drejtë, dhe nuk ka asgjë tjetër ndërmjet tij dhe Allahut përveç ubudijetit (skllavërimit), mirënjohjes, lavdërimit, pendimit dhe nënshtrimit ndaj Tij, qoftë i lavdëruar, atëherë ka shumë të ngjarë që kjo fatkeqësi është një lloj nderimi dhe ngritja e statusit dhe njerëzit janë dëshmitarë të Allahut në tokë. Nëse ata e dinë se ai është i drejtë, atëherë ata mund t’i përgëzojnë për ngritje para Allahut, nëse ai është i durueshëm në përballimin e fatkeqësisë.

Por nëse i prekuri shfaq pakënaqësi dhe panik, atëherë nuk mund të mendohet se fatkeqësia e tij është nder nga Allahu për ta ngritur në status, sepse Allahu xh.sh., e dinte se nuk do të bënte durim dhe do ta pranonte Kënaqësi. Pra, në këtë rast ka shumë gjasa që të jetë një ndëshkim dhe ndëshkim. Njëri nga të devotshmit ka thënë: Shenja e fatkeqësisë si ndëshkim dhe ndëshkim është mungesa e durimit kur ndodh ndonjë fatkeqësi dhe paniku dhe ankimi te njerëzit. Dhe shenja e fatkeqësisë me anë të shlyerjes dhe fshirjes së mëkateve është durimi i bukur pa ankim, panik apo padurim dhe mungesë ngurrimi në përmbushjen e urdhrave dhe kryerjen e ibadeteve.

Shenja e fatkeqësisë me anë të ngritjes së një personi në status është kënaqësia dhe pranimi, qetësia shpirtërore dhe durimi në pranimin e vullnetit të Allahut derisa të vijë lehtësimi.

E gjithë kjo është thjesht një provë rrethanore që dikush mund të meditojë për të mësuar diçka nga urtësia e Allahut, qoftë i lartësuar, që qëndron pas fatkeqësive dhe sprovave. Por ai nuk mund të jetë i sigurt se cili është rasti në lidhje me veten e tij apo me njerëzit e tjerë që janë goditur me fatkeqësi.

Ndoshta është më e rëndësishme se të gjitha këto detaje të theksohet se përfitimi praktik për të cilin duhet menduar është se çdo fatkeqësi dhe sprovë është e mirë për të dhe do të sjellë shpërblim nëse ai është i durueshëm dhe kërkon shpërblim tek Allahu, dhe se çdo sprovë dhe fatkeqësia është e keqe për të nëse e zë paniku dhe zemërohet. Nëse ai e stërvit veten që të përballojë fatkeqësitë me durim dhe të jetë i kënaqur me caktimin e Allahut, pas kësaj nuk ka rëndësi nëse ai e di arsyen e fatkeqësisë apo jo. Përkundrazi, është gjithmonë më mirë që ai të merret me mëkatet dhe të metat e tij dhe të kërkojë ndonjë gabim që ka bërë, sepse të gjithë ne gabojmë. Kush prej nesh nuk ka qenë neglizhent në detyrat e tij ndaj Allahut xh.sh.? Nëse Allahu xh.sh., do t’i bënte muslimanët fatkeqësinë e vrasjes së shumë prej tyre në ditën e Uhudit, edhe pse ata ishin shokët e Profetit ﷺ dhe më i miri i njerëzimit pas të dërguarve dhe profetëve, sepse ata kishin dalë kundër urdhërit të Pejgamberit ﷺ ai? Kur Ibrahim ibn Ed’hem (Allahu e mëshiroftë) shihte erëra të forta dhe re që ngriheshin në qiell, ai thoshte: Kjo është për shkak të mëkateve të mia; nëse do të largohesha nga mesi juaj, nuk do t’ju ndodhte.

Po ne me të gjitha të metat dhe mëkatet tona?

Dhe akoma më e rëndësishme se e gjithë kjo është që njeriu duhet gjithmonë të mendojë pozitivisht për Zotin e tij, në të gjitha situatat, sepse çdo gjë që vjen nga Allahu, qoftë i lavdëruar dhe lartësuar, është e mirë dhe Ai është Mbrojtësi i të devotshmëve dhe Falësve.

E lusim Allahun xh.sh., të na mëshirojë dhe të na falë, të na mësojë atë që do të na bëjë dobi dhe të na shpërblejë për fatkeqësitë tona, sepse Ai dëgjon dhe u përgjigjet lutjeve.

Burimi: islamqa.com

———————————

[1] Tirmidhiu (2396)

[2] Ebu Davudi, 3090

[3] Tirmidhiu (2396)

[4] Buhariu (5641) dhe Muslimi (2573)

[5] Tirmidhiu (2398)