– Një njeri po shikonte gruan e vet teksa ajo ishte në shkallët e shtëpisë dhe i tha: -Nëse hipën lart je e shkurorëzuar, nëse zbret je e shkurorëzuar, nëse ndalesh je e shkurorëzuar!
Asaj nuk i mbeti tjetër përveçse të kërcente nga shkallët. I habitur ai i tha:
-Flijofsha babanë e nënën për ty! Dije se nëse vdes Imam Malik ibn Enesi në Medinë, njerëzit do të kenë nevojë për ty (në fetvatë e tyre)… Buzëqesh.
– Një njeri pyeti disa fukaha: -Kur t’i zhvesh rrobat nga trupi dhe hyj në lumë për t’u pastruar, a të kthehem nga Kibla apo nga? I thanë: -Së pari kthehu tek rrobat e tua, të cilat i zhveshe më parë… Buzëqesh.
– Një grua e bukur i tha një ditë burrit të saj, i cili ishte i shëmtuar: -Unë shpresoj që ne të dy të jemi në xhenet. E pyeti: -Pse? Ajo tha: -Se ti më more mua (e ka fjalën për bukurinë e vet) dhe ishe falënderues, kurse unë ty dhe durova. E duruesi dhe falënderuesi janë në xhenet… Buzëqesh.
– Është pyetur një koprrac se kush është më trimi i njerëzve. Ka thënë: -Ai i cili i dëgjon krismat e dhëmballëve të njerëzve duke ngrënë e nuk i çahen mushkëritë… Buzëqesh.
– U burgos një njeri i cili pretendonte se ishte Pejgamber në kohën e Mehdiut, pastaj u mor në pyetje. Kur u pyet: -A je ti Pejgamber? Tha: -Po! I thanë: -Atëherë, te kush je dërguar? Tha: -Ju nuk më lejuat të shkoj tek asnjë njeri, se si pretendova se jam pejgamber, më mbyllët në burg… Buzëqesh.
– Një beduin (fshatar) fali namazin e sabahut pas imamit, i cili lexoi suren El-Bekare (Lopa), kurse beduini ishte për ngut. Në ditën e dytë beduini erdhi më herët. Imami filloi të lexonte suren El-Fil (Elefanti). Beduini pa hezituar iku dhe tha: -Elefanti është më i madh se Lopa… Buzëqesh.
– Thuhet se një grua e vjetër ishte sëmurë e djali i saj erdhi me një mjek. Pasi mjeku e pa plakën të zbukuruar dhe të veshur me rroba te reja, kuptoi çka kishte ajo dhe tha: -Kjo ka nevojë për një burrë (për t’u martuar). Pyeti djali i hutuar:
-Ku kanë nevojë plakat për martesë?! Nëna i tha: -Hesht ti, mjeku di për çdo gjë më mirë se ti… Buzëqesh.
– Hyri një herë Tufejli te një grup njerëzish që darkonin dhe i tha: Ç’po hani? Duke e nënçmuar (uljen e tij) në sofër, i thanë: -Po hamë dhe po pimë helm. Ai e futi dorën e tij në ushqim dhe tha: -Jeta ime pas jush është haram (nuk jetoj dot pa ju)… Buzëqesh.
– Në një shtëpi banonin disa fukaha, por shtëpia ishte e vjetër dhe tavani binte pjesë-pjesë. Një ditë erdhi pronari i shtëpisë për të kërkuar qiranë e shtëpisë. Fukahatë i thanë: -Ndreqe tavanin, se po rrëzohet për ditë!
Pronari tha: -Mos keni frikë, se ai e madhëron Allahun! I thanë ata: -Po, po, veç kemi frikë se mos po e kaplon frika e madhe ndaj Allahut e po bën sexhde!… Buzëqesh.
– Një herë Tufejli pa një grup njerëzish duke shkuar në një drejtim të panjohur dhe mendoi se po shkonin në restorant për të drekuar. Papritmas ata hynë te sulltani (udhëheqësi i shtetit) dhe ky hyri me ta, mirëpo ata që të gjithë ishin poetë, thurnin poezi në shenjë lavdërimi për sulltanin. Pasi përfunduan të gjithë, i erdhi radha këtij dhe i thanë: -Urdhëro, thuaj poezinë! Tha: -Unë nuk jam poet. E pyeten: -E, kush je ti? Ai tha: -Unë jam prej të gabuarve, për të cilët ka thënë Allahu: “Sa për poetët vjershëtorë, të gabuarit i ndjekin ata.” (Esh-Shuara, 224) Qeshi sulltani dhe urdhëroi të shpërblehet edhe ai me një dhuratë… Buzëqesh.
– Në një gjykatë sollën një beduin për ta gjykuar për një krim që kishte bërë. Ai menjëherë bëri një ankesë dhe e ngriti te kadiu (gjykatësi) dhe i tha: “Ja! Merreni dhe lexoni librin tim!” Iu përgjigjën: -O beduin, ky është ajet nga Kurani dhe thuhet në Ditën e Kiametit. Beduini tha: -Dita juaj qenka më e keqe se dita e Kiametit! Të çuditur i thanë: -Pse ore? Ai u përgjigj: -Në Ditën e Kiametit merren parasysh të mirat dhe të këqijat e mia e ju sot morët parasysh vetëm të këqijat e mia dhe i latë ato të mirat… Buzëqesh.
– Kishte qenë Ebu Hanifja ulur dhe kishte zgjatur këmbët përpara vetes, ndërkohë hyri një “hoxhë” me shall dhe xhybe e me pamje prej intelektuali. Ebu Hanifja menjëherë i mblodhi këmbët në shenjë respekti ndaj tij. “Hoxha” e pyeti se kur është iftari. Ebu Hanifja iu përgjigj: -Kur të perëndojë dielli. Ai tha: -Po nëse nuk perëndon dielli gjer në mesin e natës?! Tha Ebu Hanifja:
–Tani i erdhi koha Ebu Hanifes t’i zgjatë këmbët!… Buzëqesh.
– Një psikopat kishte dhjetë gomarë. I hipi njërit prej tyre dhe i numëroi. Kur i numëroi, ishin nëntë gomarë. Zbriti prapë dhe i numëroi, dhjetë gomarë! Tha: -Më mirë për mua po eci, kështu që kam një gomar më tepër sesa të hipi e të humb një gomar. Eci aq shumë, saqë kur erdhi te fshati i tij gati u alivanos nga lodhja… Buzëqesh.
Marrë nga libri i Aid el-Karni “Ibtesim”
Përktheu: Eroll Rexhepi/klubikulturor/kohaislame
