Omer ibn Abdul Aziz, halifja i pestë, i cili ishte i drejtë dhe i devotshëm, ishte i ulur një ditë në mesxhid.
Vajza e vogël e tij, e cila nuk i kishte as dhjetë vjet, erdhi tek ai duke qarë.
“Përse qanë bijë?” – e pyeti Omeri.
Ajo u përgjigj: “Babush, nesër është Bajram. Të gjitha shoqet e mia kanë tesha të reja për Bajram, derisa unë, vajza e udhëheqësit të besimtarëve, përveç teshave të vjetra dhe të çjerra, nuk kam tjera.
Omerin e goditën lotët e vajzës, andaj shkoi në qytet ku gjendeshe Bejtul Mali. Në hyrje të saj qëndronte arkëtari, i cili kur e pa Omerin e priti udhëheqësin e besimtarëve ashtu siç i ka hije.
“A do të ma japësh rrogën time për muajin e ardhshëm?” e pyeti Omeri.
“Për çka te duhen paratë, o udhëheqës i besimtarëve?”
Omeri ia tregoi arsyen pse i kërkon paratë.
“Nuk ka problem !” shtoi arkëtari – “mirëpo me një kusht!”
“Cili është ai kusht?” pyeti Omeri.
“Dëshiroj të më garantosh që deri në muajin e ardhshëm do të mbetesh gjallë, për të fituar rrogën të cilën do ta jap më parë!” – tha arkëtari
Omeri i hutuar u kthye në shtëpi. Aty në derë e priste vajza e vogël e tij, ajo pyeti:
“Çfarë bëre baba???”
Omeri tha:
“Vajza ime, a dëshiron të durojmë dhe me këtë të hyjmë në xhenet, apo të mos jemi të durueshëm dhe babai yt të hyjë në zjarrin e xhehenemit?!”
Vajza e vogël u përgjigj: “Do të durojmë babush!”
Sikur të kishim sot këto tre: Omerin, vajzen e tij dhe arketarin e pasurise!!!
(Islampress)
