Dhimbja

Nuk ka njeri në këtë botë që të mos e provojë ndjenjën e dhimbjes, klithmën e shpirtit dhe vajtimin e zemrës, ajo është pjesë e sprovës së kësaj jete pa të cilën njeriu do të njihte dhe kuptonte shumë më pak nga të vërtetat e jetës.

Dhimbja i jep më tepër kuptim jetës, dhe si askush tjetër në këtë botë mund të bëhet shkak për mirë ose për keq. Dhe dhimbjet më të mëdha dhe më të forta janë pikërisht ato që tronditin themelet e qenies tonë, janë ato që shkaktohen nga njerëzit më të afërt, miqtë e ngushtë dhe familjarët. Ato janë ndoshta sprova më e madhe për njeriun, sepse janë shoqëria më e ngushtë pa të cilën çdo qenie humane do ta kishte gati të pamundur të jetonte.

Mirëpo të duash Krijuesin dhe ta kesh Atë synimin tënd më të madh dhe përfundimtar në jetë, çdo dhimbje bëhet më e lehtë dhe kalimtare, madje edhe ato më të rëndat që sa herë i kujton të therin thellë në shpirt. Kjo do të thotë se çdo dashuri dhe shoqëri njerëzore nëse ka në mes Krijuesin, është Ai që mbetet gjithmonë kur kjo marrëdhënie thyhet apo kriset, kështu që zhgënjimi, tradhtia dhe braktisja që mund të pësohet nga njerëzit, qofshin këta edhe më të afërmit, mbetet pjesë e sprovës që duhet kaluar.

Mirëpo nëse në një marrëdhënie njerëzore sado e ngushtë qoftë ajo, ka shumë pak ose aspak hapësirë për Krijuesin, atëherë dhimbja mund të jetë vërtetë shkatërruese për qenien humane, kjo sepse Zoti e ka krijuar shpirtin e njeriut të atillë që ta gjejë qetësinë dhe rehatinë e plotë vetëm tek Ai, dhe kur shpirti fut në mes tij dhe Zotit dikë tjetër, apo e zëvendëson krejtësisht Atë me një krijesë, ai ka rënë në idhujtari dhe idhujtaria edhe jetën edhe fundin e ka të kobshëm.

Allahu, Krijuesi ynë, është një Zot që xhelozon, Ai nuk pranon që dashurinë më të madhe dhe afshin e zemrës t’ia kushtosh dikujt tjetër veç Tij, ndaj dhe me të drejtë thuhet se “Kush e lidh zemrën me dikë tjetër veç Zotit, ai do të vuajë prej tij.”.