The Journal of Human Sexuality, 1996, fq. 29-32
Charles W. Socarides
Per me shume se 20 vjet, une e disa kolege te mij ne fushen e psikoanalizes e kemi ndjere veten si nje pakice e luftuar , sepse ne kemi vijuar te kembengulim, perkunder mendesise se sotme konvencionale , se homoseksualet nuk jane te lindur asisoj. Ne e dijme se homoseksualet e detyrueshem kane ngecur ne nje pershtatje te pandergjegjshme ndaj shfrytezimit dhe lenies pas dore gjate femijerise se hershme, dhe se me veshtrim per nga fillimet e para, ata mund te ndryshojne. Kjo “pershtatje” per te cilen bej fjale eshte nje term i njerzishem per meshkujt qe kalojne neper procesin e bashkimit, jo me seksin e kundert, por me njeri-tjetrin.
Per me te shumten e shekullit (XX), shumica e atyre qe jane profesioniste kurues, e konsideruan kete sjellje anormale. Ajo shihej jo vetem “devijuese”, porse njerezit qe e perjetonin vuanin, duke u bere arsyeja perse u quajt patologjike.Ne kemi patur paciente, heret ne terapine e tyre, qe do te kerkonte partnere seksi njeri pas tjetrit – te panjohur krejt – ne nje nate te vetme. Perderisa ne merreshim me profesionin kurues qe njerezit te mos demtonin vetveten shume prej nesh kujtonim se po benim qetesisht punen e Perendise.
Tashme, ne opinionin e atyre qe perbejne te ashtuquajturesn elite kulturore, pikpamja jone eshte e “vetmuar”. Elita thote se ne me shume i demtojme se sa i ndihmojme ata, dhe se ne i perkasim nje prej mbeturinave te atij shekulli. Ata ia kane arritur tia futin kete mendim shume amerikaneve, keshtu e bene te modes homoseksualitetin dhe e ngriten veprimtarine e dikurshme anormale me statusin e nje “stili alternativ jetese”.
Ju mund ta gjeni kete pikpamje te shprehur ne disa vende ku nuk do ta prisnit aspak. Papa thote se martesa e te njejtit seks eshte e gabuar, por mjaft prej prifterinjve te tij ne kete vend (disa prej tyre jane vete homoseksuale) thone se Papa e ka gabim. Ne fakt, ne mjaft shkolla, deri edhe tete-vjecare, thuhet se homoseksualet perbejne nje degjenrim te ri, dallgen e te ardhmes ne nje bote qe do te behet me e pasigurte demografikisht perderisa do te kete me shume homoseksuale.
Si erdhi ky ndryshim?
E pra, revolucioni nuk eshte se vetem ndodh. Ai eshte orkestruar prej nje grupi te vogel njerezish mjaft te dinak – shumica gej e lezbike – ne nje fushate kulturore e cila ka ngjare qysh kur disa intelektuale vune bazat ideologjike per te gjithe brezin Woodstock ne te provuarit e cfaredo gjeje seksuale. Ne menyra te ndryshme, Theodor Reich, Alfred Kinsey, Fritz Perls, Norman O. Brown, Herbert Marcuse e Paul Goodman predikuan nje lajm te ri kunderkulturor dhe kunder moralit: “Ne se te vjen mire, beje”. “Kur ske turp bej cte duash” eshte e kunderta.
Zbatimi i nje plani.
Ishte e gjitha pjese e nje plani , sic e ka thene nje aktivist homoseksual, “per ta bere tere boten homoseksuale”. Nuk po shpif. Mund ta lexoni ne permbledhjen e fushates Homosekualizmi i Amerikes te Dennis Altman. Me 1982, Altman, vete homoseksual, konstatonte me nje fare ndjesie se perhere e me shume Amerikanet po mendonin e po vepronin si homoseksuale. Ata po merreshin “me nje numur aventurash jeteshkurtra seksuale, ne vend te mardhenieve jetegjata me partneret e tyre”. Altman citonte barasvlerat heteroseksuale te saunave homoseksuale dhe shfaqjen e individeve lodrues, te veshtruar si prova qe “‘vogelsirat dhe seksi impersonal’ percaktoheshin me shume prej mundesive shoqerore se sa prej ndryshimeve thelbesore ndermjet homoseksualeve e heteroseksualeve, biles edhen ndermjet burrave e grave.”
Depertimi homoseksualeve ne boten akademike
Ceshtje e koklavitur. Homoseksualet thonin se ata mund te “rishpikinin natyren njerzore, rishpiknin veten e tyre”. Per kryerjen e saj, ketyre rishpikesave iu duhej te hiqnin qafe nje pengese te madhe. Jo, ata nuk iu vune pas klerikeve te vendit. Ata vune ne shenjester pjestaret e klerikeve boterore, komunitetin psikologeve dhe i neutralizuan ata me nje ripercaktim radikal te vete homoseksualizmit apo duke vendur ligje antidiskriminim. Me 1972 e 1973, ata adoptuan drejtimin e Shoqates Amerikane te Psikiatrise (SHAP), dhe nepermjet nje seri manovrash politike, genjeshtrash e pallavrash, “kuruan” brenda nje nate homoseksualitetin – me nje fryme. Ata bene qe SHAP te shprehet se seksi e se njejtes gjini “nuk ishte nje cregullim hormonal apo degjenerim moral dhe etik”. Ai ishte thjesht “nje gjendje” – aq asnjanese sa edhe qenia mengjarash. Pra me pak fjale ndryshuan konceptin.
Kjo coi ne nje zbutje te paragjykimit ndaj homoseksualizmit . Ata qe nuk u pajtuan me ripercaktimin filozofik u detyruan te heshtin ne takimet tona profesionale per shka te presionit te homoseksualeve. Leksionet tona u anulluan brenda shkollave dhe punimet tona u hodhen poshte ne revistat me peshe. Edhe me keqa ngjau ne kulture ne pergjithesi. Producentet e TV dhe filmave filluan te nxirrnin gjera qe nxitnin homoseksualizmin si nje stil jetese legjitim. Nje komision rivleresimi homoseksualitetit i tregonte Hollivudit se si duhej e nuk duhej te merreshin me homoseksualitetin. Botues kryesore kthenin mbrapsht librat qe kundershtonin revolucionin homoseksual. Homoseksualet ndikuan ne edukimin seksual ne shkollat e vendit, dhe shume homoseksuale vune ne kontroll komisionet pedagogjike ne kolegje, mjekesi, media dhe politike. Ligjevenesit e shteteve asgjesuan ligjet kunder sodomise.
Ne se shtypi i kushtoi ndonje vemendje, ai u prir per nga pershendetja e revolucionit homoseksual, mbase sepse mjaft prej reportereve ne kete ceshtje ishin vete homoseksuale, dhe perkrahes te hapur te levizjes. E ata reportere qe nuk ishin homoseksuale dukeshin te trembur prej mendimit grupor per te shpallur ate qe po ndodhte ne mjediset e tyre te lajmeve.
Shpikja homofobise
Po cfare ndodhi me ata prej nesh qe u cuan e kundershtuan keto homoseksuale? Veprimtaret homoseksuale e kishin parashikuar edhe kete. Ata kane krijuar nje fare mendesie konvencionale: se ne vuajme prej homofobise, semundje qe eshte shpikur prej homoseksualeve, me qellimin mbrotja me e mire eshte sulmi,e cila rrezaton druajtjen kunder tyre prej shoqerise se shendetshme. E ne heteroskesualet sipas tyre jemi mendjemedhenj, gjithashtu, nuk arrijme te merremi me dhembshuri me ta. Homoseksualet tani nuk jane ndryshe prej njerezve te lindur zezake apo hispanike ose me probleme fizike. Perderisa homoseksualet jane te lindur ne ate menyre e nuk kane perzgjedhje tjeter per orientimin e tyre gjinor, kushdo qe e quan shmangie seksin e te njejtes gjini, ai eshte i verber, i prapambetur, jashte kohe etj. Jo amerikanet, gjithashtu. Eshte e habitshme tani, por kur vijne nga kolegji ne shtepi studentet e vitit te pare me rastin e Thanksgiving, u thone prinderve: “Kemi zene nje terren te larte moral. Jemi futur ne revolucionin homoseksual”.
Lavazhi i trurit
Gruaja ime Clare, e cila ka nje dhunti te pagabueshme per te hyre ne thelbin e gjerave, po me thoshte nje dite kalimthi. “Mendoj se gjithsecilit po i behet shpelarje truri”.Kjo me zgjoi. Une e di se termi “shplarje truri” eshte perdorur e mbi-perdorur.Por vezhgimi i rastit i gruas sime me coi nder mend nje fletushke te shkelqyer qe e pata lexuar vite me pare dhe e kisha harruar. Ajo titullohej Pas Ballos: Si do te pushtohet Amerika prej frikes e urrejtjes se homoseksualeve ne vitet ’90, me autore Marshall Kirk e Hunter Madsen.
Ky liber u be nje model qe veprimtaret homoseksuale do te perdornin ne fushatat e tyre per te normalizuar shmangien nepermjet nje numur teknikash shplarje truri te futura ne katalog prej Robert Jay Lifton ne punimin Reforma e Mendimit dhe totalizmi i Psikologjise: Studim i Shplarjes se Trurit ne Kine.
Ne librin e tyre, Kirk e Madsen kerkonin qe veprimtaret homoseksuale te adoptonin te njejtat strategji qe ndihmoi te ndryshonte faqen politike te vendit me te madh ne bote. Autoret e dinin se teknikat kishin patur efekt ne Kine. Ajo qe u nevojitej atyre ishte media – dhe fonde te mjaftueshme – per ti vene ne pune ne SHBA. E ashtu bene. Keta aktiviste i moren parate e median per te radikalizuar Ameriken – me ane te proceseve te te njohura si desensitivizimi, zhurmimi dhe shndrrimi.
Indeferenca si shkak perhapje e homoseksualizmit Ata do te desensitivizonin publikun duke i shitur percaktimin se homoseksualet ishin “ashtu si gjithkush tjeter”. Kjo do te bente qe motorrit te paragjykimit ti pritej furnizimi, dmth ti nanuriste njerezit normale ne ne nje gjendje indiferentizmi.
Zhdukja e intolerances ndaj homoseksualeve
Ata do te zhurmonin publikun duke e bere me turp per faj te “intolerances” se tyre. Kirk e Madsen shkruanin: Te gjithe personave normale u vjen turp kur ata e kuptojne se ata nuk po mendojne, ndjejne, apo veprojne si homoseksualet apo moderatoret e degjeneruar … Truku eshte venia e intolerantit ne pozicionin e ndjesise se heshtjes dhe ne pasivitet kur shfaqet homofobia e tij, kundrejt fuqise imponuese. Ne kete menyre, reklamimi propagandistik mund ti vulose intolerantet, homofobike e homourrejtes si llafazane te pacipe… ai mund ti tregoje ata te kritikuar, te urryer, te shushatur, te prapambetur. Ato shpiken ndikimet negative qe u shkaktoheshin homoseksualeve si pasoje e homofobise dhe homourrejtjes – vuajtje e cila do te bente me turp edhe intolerantin me te madh po te ishte shkaktar. Per kete u planifikuan dhe iskenime me dhune kundrejt homoseksualeve per ta mbajtur shoqerine nen presionin mediatik dhe psikologjik se kjo dhune ndaj tyre ishte dicka ekstreme, e jashteligjshme e kundershtueshme nga i gjithe opinioni.Eshte e njejta skene qe perdorin hebrenjte me holokastin duke thene jemi te vuajtur per te arsyetuar genocidin e tyre kundrejt palestinezeve.Dhe Homoseksualet nderkohe qe perhapeshin ne shoqeri iskenonin skena dhuna ndaj nje pjesetari te tyre per te riadhur me ane te mediave si nje kategori e persekutuar tek opinioni i njerzve.
Gjeja me e mire per kete teknike, sipas Kirk e Madson eshte se: intoleranti dhe homofobi nuk duhet te besoje se homoseksuali eshte krijese e neveriteshme: Perkundrazi, efekti u arrit pa iu referuar fakteve, logjikes, apo proves. Ashu si intoleranti eshte bere i atille, pa ndonje peshe ne kete ceshtje, nepermjet kushtezimit te perseritur infralogjik emocional, intoleranca e tij shkrihet pikerisht ne te njejten menyre, pavarsisht se ai eshte i ndergjegjshem per sulmin ose jo. Shkurt, zhurmimi ben efekt perderisa ai fut nje pjesez sado te vogel dyshimi e turpi ne kenaqesine e patrazuar moralizuese te meparshme. Kjo menyre mund te jete krejt e frytshme dhe me efekt – neqoftese mesazhi tyre mund te arrije ekspozimin masiv mbi te cilin cdo gje tjeter varet prej tij.
Ne fund – ky eshte procesi qe ata e quajten shndrrimi – Kirk e Madsen predikuan nje ndryshim qendrimi masiv publik edhe ne radhet e moralizuesve, “neqoftese ne do ti benim ata si ne”. Ata shkruanin: “Shndrrimi synon thjesht ne kete … shndrrim te emocioneve, mendjes, e vullnetit te Amerikanit mesatar, nepermjet nje sulmi te planifikuar psikologjik, ne formen e propagandes te ushqyer kombit nepermjet medias:.
Perdorimi emocional per te ndryshuar opinionin kunder homoseksualizmit
Ne filmin “Philadelphia”ne shohim tekniken turperuese dhe procesin e shndrrimit qe vepron ne nivelin me te larte. Teleshikuesit amerikane pane personazhin e Tom Hanks-it duke vuajtur (sepse ai ishte homoseksual dhe kishte AIDS) ne mesin e moralizuesve ne firmen e tij te avokateve ne Philadelphia. Teleshikuesit jo vetem qe u turperuan prej sjelljes homofobike te avokateve ne firme, por ato ndjene dhe simpati per Hanks-in qe vuante. (Kaq shume simpati ndjene antaret e Motions Picture Academy, sa i dhane Hanks-it nje cmim Oscar.) Ndjenjat tona ndihmuan ne permbushjen e strategjise se Kirk e Madsen: “ti bejme Amerikanet te na veshtrojne ngrohte, pavarsisht se u pelqen apo jo”. E njejta gje ndodhi me vdekjen e Freddie Mercury kengetarit te Queen i cili vdiq nga Aids per shkak te homoseksualitetit te tij.
Pak guxuan te ngriheshin kunder “Philadelphia”-s si nje shembull i llojit te propagandes qe Kirk e Madsen kishin synuarr. Asokohe, kater vite pas publikimit te skices Kirk-Madsen, publiku Amerikan ishte tashme programuar dhe i testuar. Homoseksualiteti ishte vetem nje “stil jetese alternativ”. Per me teper, per shkak te bindesve te misheruar ne mijra mesazhe mediatike, pranimi prej shoqerise i homoseksualeve dukej si nje prej kthesave spontane, historike te kohes – nje fare shndrrimi. Askush nuk e mori vesh se si ndodhi, por vendi kishte ndryshuar. Ne u beme me te sofistikuar, me te dashur per te gjithe, edhe ndaj atyre te “flamosur” me semundjen – me falni, gjendjen.
Homoseksualizmi si krenari kombetare e manifestuar ne bulevard.
Andej nga 1992, Presidenti i Shteteve te Bashkuara tha se ishte koha qe njerezit qe ishin bere homoseksuale nuk duheshin perjashtuar prej forcave te armatosura. Ne 1993, media kombetare festoi nje derdhje te krenarise homoseksuale ne Washington, DC. Shikuesit e TV kendonin se bashku me nje gjysem milion marshuesve: “Eshte shkelqyeshem te jesh homoseskual”. Ju erdhi mire per veten tyre. Ishim amerikane patriote. Ato kishin hequr nje tjeter forme dallimi, kishim fshire nje nga “plaget” me te zgjatura te shoqerise, homofobine duke e zevendesuar me tolerance ndaj homoseksualitetit. Per me teper, ne morem vesh se te jesh homoseksual ishte e mire, homoseksualet ishin qenia te lira.
Me falni. Qenia homoseksual nuk eshte e mire. Homoseskualizmi nuk eshte e thene te jete liri. Nga e di une kete? Per me shume se 40 vjet, une kam qene ne afer qindra homoseksualeve, paciente te mij, dhe kam kaluar pjesen me te madhe te jetes time profesionale duke u marre me ushtrimin e nje “kujdesi mjekesor” per ta. Por une nuk i kuroj ata duke u thene se ata jane mire kur nuk jane mire. Po ashtu, nuk perkrah “pretendimin e ri te vete-percaktimit e respektit”. Me thoni: A e kemi flakur idene se vlera e njeriut vjen prej dickaje brenda tij (nganjehere quajtur karakter) dhe prej nje arsimimi te mire, pune te mire, e familje te mire – dhe i kemi zevendesuar me nocione si ky, se ai ka mardhenie dashurore (edhe seksi) me nje njeri tjeter?
Per te qene i sakte, shume prej pacienteve te mij kishin karakter; ata kishin arsim, ishin njerez te respektuar reklamash, siguracionesh, aktore.Por ata kishin dhimbje – per nje e te vetmen arsye. Ata ishin te zene ne nje detyrim misterioz per te bere seks me meshkuj.Ata nuk ishin te lire. E ata doni te mesonin ne se mund te ndryshonin. Kishin dhimbje vertet .. .Ato nuk ndjeheshin te lumtur me kete denatyrim.
Kostoja e qendrave te rehabilitimit
Viteve kam konstatuar se pacientet qe donin te ndryshonin mund ta arrinin ate, duke marre veshtrimin qe vjen prej nje psikoanalize te mire. Te tjere kane gjetur terapi te tjera dhe i kuruan ata deri ne fund, e gjitha duke perfshire nje motivim te larte e perpjekje te medha. Ashtu sic ishin te veshtira udhet e tyre terapeutike, qindra e mijra homoseksuale kane ndryshuar. Shume prej pacienteve ish homoseksuale – afro nje treta e tyre – jane te martuar sot e me femije. Nje e treta mund te mos duket nje mesatare e mire, por eshte thuajse i njejti mates qe gjendet per qendrat me te mira kuruese si te alkolizuarit si Hazelden ne Minnesota dhe klinika Best Ford ne Kaliforni.
Ka punime pseudo-shkencore qe mbeshtesin fantazine se homoseksualet jane te “lindur ne ate menyre”. Media e “bekoi” menjehere kete “kerkim”, por pa baza. Tani po na vijne te dhena, edhe prej Revistes se Homoseksualitetit, se studimet e genit te homoseksualitetit, dhe te trurit te homoseksualeve nuk perballojne dot analizen kritike. (Autori i nje prej te ashtuquajturave “teori te genit homoseksual” eshte nen hetim per mashtrim shkencor).
Homoseksuali vjen nga nje familje me probleme
Nuk u habita kur e degjova kete.Pervoja e gjate klinike dhe nje mase e konsiderueshme kerkimesh psikoanaliste duke nisur qysh me Frojdin me thone se shumica e njerezve te zene ne seksin e te njejtes gjini reagojne, ne nje nivel te pandergjegjshem, ndaj dickaje qe ka shkuar mbrapsht gjate rritjes se hershme femijnore – nena prostitute e baballare te droguar e alkolizuar. Gjate vezhgimesh te gjata kam mesuar se homoseksuali qe mendohet te jete i lire kurre nuk eshte i atille. Ne aventuren e tij shumehereshe me te njejtin seks, edhe homoseksuali me i femerizuar perpiqej te misheronte mashkulloritetitn e te tjereve, sepse ai ishte ne kerkim te sforcuar e te pa fund te mashkullit i cili nuk u lejua asnjehere te te zhvillohej e te rritej ne femijerine e hershme.
Homoseksualizmi skllaveri dhe rruge drejt vdekjes
Ata kishin qene te grackuar ne kompulsione qe nuk mund ti kuptonin, qe nuk mund ti vinin nen kontroll. Tani ata kane ne drejtim jeten e tyre. Papercaktueshmeria e shkuar seksuale mund te jete dukur mjaft si “liri”. Por ajo nuk ishte liri e vertete. Ishte nje lloj skllavarie. Me daljen e AIDS, ashti sic e ka thene dramaturgu e militanti homoseksual arry Kramer ne nje interviste te vitit 1993, ajo rezultoi te ishte nje stil vdekje. Kam patur disa paciente qe me kane thene: “Doktor, po te mos kaloja ne terapi, do te isha i vdekur!”
Rreziku ndaj femijve tane
Dhe kur homoseksualiteti mori te gjitha apektet e nje levizjeje politike, ai u kthye ne nje lufte, lloj lufte ku demi i pare i shkaktohet te vertetes, e kalbezimi del te jene femijet tane. Egzagjerim? Epo mire, cfare duhet te mendojme ne kur militantet homoseksuale kerkojne te ulin moshen e pelqimit te mardhenieve seksuale midis meshkujve e djemve te rinj ne 14 vjec (sic bene ne Havai me 1993) apo 16 (sic u perpoqen te benin ne Angli me 1994)? Ne marshimin e Washingtonit te Krenarise Homoseksuale me 1993, ata kendonin, ” Ne jemi keto. Jemi te vecante. E ne po vijme pas femijeve tuaj”. Cfare duhet te marrim vesh me shume?
( Ky artikull u botuar se pari ne revisten Amerika, 18 Nentor 1995)
