“Bota e re njëpolare”, nënkuptonte grisjen e pelhurës së jetës shoqërore dhe politike. Gjatë “tranzicionit” për në kapitalizmin e tregut të lirë.
Zbulimet globale afatgjata, ndërhyrja me anë të spiunazhit nga Agjencia e Sigurisë Kombëtare të SHBA-së (NSA)dhe nga organët e inteligjencës së aleatëve të tjerë, kanë shkaktuar protesta të gjëra dhe indinjatë si dhe kanë kërcënuar lidhjet me aleatët e mëparshëm imperialistë.
Regjimet aleate e kanë dënuar njëzëri spiunazhin e NSA-së si një shkelje të besimit dhe sovranitetit, një kërcënim për sigurinë e tyre kombëtare dhe ekonomike dhe të privatësisë së qytetarëve të tyre.
Nga ana tjetër, Uashingtoni u është përgjigjur në një mënyrë kontradiktore: nga njëra anë, zyrtarët amerikanë dhe shefat e inteligjencës kanë pranuar “ca teprime dhe gabime”, ndërsa nga ana atjetër, e kanë mbrojtur komplet programin e vëzhgimit si të domosdoshëm për sigurinë kombëtare të SHBA-së.
Interpretimet ndryshojnë në lidhje me aparatin global të spiunimit të SHBA-së, se si u ngrit dhe pse u lëshua kundër miliona njerëzve. Janë dhënë shpjegime të shumta, “subjektive” dhe “objektive”, duke evokuar qasje psikologjike, socio-ekonomike, strategjike dhe politike.
Hipoteza e integruar e një Shteti Policor Global
Një nga përbërësit thelbësorë të një shteti policor është depërtimi i gjithanshëm i aparaturës së apiunazhit, që vepron në mënyrë të pavarur nga pengesat ligjore dhe kushtetuese. Operacionet e spiunazhit perfshijnë: 1) survejim masiv mbi çdo mesazh, video dhe komunikim audio dhe 2) aftësinë për të regjistruar fshehurazi, ruajtur dhe përdorur informacionin e mbledhur në mënyrë sekrete. Ky informacion forcon liderët politikë dhe ekonomikë, të cilët, më pas, emërojnë dhe drejtojnë shefat e spiunazhit.
Struktura Globale e Spiunazhit
Rritja dhe zgjerimi i aparatit të spiunazhit amerikan i ka rrënjët thellë në historinë e saj dhe është e lidhur me nevojën koloniale për të kontrolluar, nënshtruar dhe skllavëruar popujt vendas. Megjithatë, operacionet globale u shfaqen pas Luftës së Dytë Botërore, kur SHBA-ja zëvendësoi Evropën si qendra e imperializmit botëror. SHBA-ja mori rolin kryesor në parandalimin e përhapjes së lëvizjeve revolucionare dhe anti-koloniale të Bashkimit Sovjetik, Kinës, Koresë, Vietnamit dhe Kubës, deri tek lufta dhe kriza që rëndoi mbi vendet e Evropës, të Azinë Juglindore dhe të asaj Veriore dhe Amerikës Latine. Kur Shtetet kolektiviste u shpërbënë në vitin 1990, SHBA-ja u bë superfuqia e vetme. Dhe një botë njëpolare u shfaq.
Për Shtetet e Bashkuara, ‘njëpolariteti’ nënkuptonte (1) një shtysë drejt dominimit të përgjithshëm global; (2) një rrjet botëror me baza ushtarake, (3) vartësi të konkurrentëve kapitalistë në vendet e tjera industriale, (4) shkatërrimin e kundërshtarëve nacionalistë dhe (6) plaçkitjen e papenguar të resurseve të regjimeve ish-kolektiviste pasi ato të bëheshin shtete të nënshtruara. Kushti i fundit kishte për qëllim çmontimin e plotë të shtetit kolektivist dhe të institucioneve të tij publike – arsimin, kujdesin shëndetësor dhe të drejtat e punëtorëve.
Mundësitë për përfitime të mëdha dhe kontroll suprem mbi këtë perandori të madhe të re ishin të pakufishme. Ndërsa rreziqet dukeshin të papërfillshme, të paktën gjatë “periudhës së artë”, të përcaktuar nga vitet më pas kur (1) kapitalistët morën ish-bllokun sovjetik, (2) pas tranzicionit kinez për në kapitalizëm, dhe (3) pas konvertimit të shumë ish-regjimeve afrikane dhe aziatike nacionaliste, partive dhe lëvizjeve në kapitalizmin e ‘tregut të lirë’.
Të mahnitur nga vizioni i tyre i një “bote të re për t’u pushtuar”, Shtetet e Bashkuara ngritën një aparat shtetëror ndërkombëtar në mënyrë që të shfrytëzonin këtë mundësi historike botërore. Shumica e liderëve kryesorë politikë, strategët e inteligjencës, zyrtarët ushtarakë dhe elitat e biznesit, e kuptuan shpejt se këto pushtime fillestare të lehta dhe bashkëpunimi i madh i udhëheqësve të nënshtruar dhe kleptokratë post-komunistë nuk do të zgjaste. Se shoqëritë më në fund duhet të reagonin dhe se plaçkitja e burimeve fitimprurëse nuk ishte e qëndrueshme. Kundërshtarët nacionaliste ishin të detyruar të dilnin dhe të kërkonin sferat e tyre të ndikimit. Shtëpia e Bardhë kishte frikë se aleatët e tyre kapitalistë do të merrnin rolin e konkurrentëve imperialistë duke dashur të rrëmbejnë pjesën e tyre ‘ të presë, duke marrë përsipër dhe shfrytëzimin e burimeve, ndërmarrjeve publike dhe krahun e lirë të punës.
“Bota e re njëpolare”, nënkuptonte grisjen e pelhurës së jetës shoqërore dhe politike. Gjatë “tranzicionit” për në kapitalizmin e tregut të lirë; punësimi i qëndrueshëm, qasja në kujdesin shëndetësor, siguria, edukimi dhe standardet e jetës së qytetëruar u zhdukën. Në një vend me sisteme sociale komplekse, dikur të zhvilluara, shpërthyen luftërat fisnore dhe etnike. Por, shumica e njerëzve nëpër botë vuajtën nga kaosi dhe regresi kur bota shumë-polare kolektiviste, nacionaliste, dhe regjimet imperialiste i hapën rrugën perandorisë njëpolare.
Për strategjitë e imperialistëve amerikanë dhe për apologjitë e tyre akademike kalimi në një botë imperialiste njëpolare ishte diçka emocionuese dhe ata e mbiquajtën dominimin e tyre të pakundërshtueshëm me ‘Rendin e Ri Botëror’ (NWO). Shteti imperialist i Amerikës atëherë kishte të drejtë dhe detyrë për të ruajtur dhe për të mbajtë nën kontroll Rendin e Ri Botëror “ të saj – përmes çfarëdolloj mjeti. Francis Fukiyama, në mesin e apologjetëve të tjerë akademikë festoi “fundin e historisë” nën një dalldi të etheve imperialiste. Akademikët liberalo-imperialist, si Immanuel Wallerstein, e kuptoi menjëherë sfidën e dalë nga Perandoria Amerikane dhe shpalosi pamjen e një bote manikeiste “njëpolarëshe” (kuptimi “rendi”) kundrejt “kaosit shumëpolar” sikur jetët e qindra e miliona njerëzve në vendet e shkatërruara nga rritja e kësaj perandorie post-kolektiviste e SHBA-së të mos kishin aspak hise në çlirimin e tyre nga zgjedha e një bote njëpolare.
Në fund të dekadës së saj të tretë, perandoria njëpolare performoi disa plasje dhe ndarje. Ju desh të përballej me kundërshtarë nacionlaist, kryetar vendesh të pasura në burime duke përmendur këtu: Muammar Gaddafin në Libi, Bashar Assadin në Siri, Saddam Husseinin në Irak dhe Khamenein në Iran. Ata sfiduan supremacinë amerikane në Afrikën e Veriut dhe nëLindjen e Mesme. Ashtu si dhe Talebanët në Afganistan dhe lëvizjet nacionaliste islamike në pikëpyetje ndaj ndikimit amerikan mbi sundimtarët vasal të vendeve muslimane – sidomos monarkët kukull të Gjirit Persik.
Në anën tjetër të medaljes perandorake, themelet e brendshme ekonomike të ‘Rendit të Ri Botëror’ u dobësua nga një seri krizash spekulative duke minuar kështu mbështetjen e publikut amerikan i njohur ndryshe si sektori i elitës. Ndërkohë aleatët si evropianë ashtu dhe japonezë, si dhe kinezët kapitalistë, kishin filluar të konkurrojnë tregjet.
Brenda SHBA një grup ultra-militarist prej ideologë politike, zyrtarësh publikë dhe këshilltarësh, duke përqafuar një doktrinë të kombinuar të një shteti policor vendas me ndërhyrje ushtarake të huaj, mori pushtetin në Uashington. Konservatorët “ nën regjimin e Bushit të vjetër, “ liberalët” në administratën e Klintonit dhe “neo-konservatorët” nën administratën e Bushit të ri, kërkoi dhe siguroi të gjithë fuqinë për të nisur luftërat në Gjirin Persik dhe në Ballkan, për të zgjeruar dhe konsoliduar perandorinë njëpolare.
Mbajtja dhe zgjerimi i perandorisë njëpolare u bë këmbëza për aparatin policor të shtetit global të Shtëpisë së Bardhë. Regjimet e reja të cilat u janë shtuar orbitës së Uashingtonit,janë survejuar dhe vazhdojnë të survejohen gjithnjë e më shumë në mënyrë që të sigurohet se nuk do të kenë ndonjë ndikim në sferën e konkurrimit.
Viti 2000 ishte vendimtar për shtetin global-policor. Së pari ndodhi rrëzimi i “pikë com” në sektorin financiar. Kolapsi spekulativ i cili shkaktoi pakënaqësi masive, por të paorganizuar të popullatës vendase. Rezistenca arabe u rishfaq në Lindjen e Mesme. Shtet vasal kozmopolisht i korruptuar i Boris Jelcin ra dhe një nacionalist si presidenti rus Vladimir Putin mori pushtetin. Të gjithë bashkëpunëtorët të gatshëm për të shpërbërë ish-Bashkimin Sovjetik kishin morrën miliarda e tyre dhe ja mbathën për në Nju Jork, Londër dhe Izrael. Rusia ishte në rrugën e rimëkëmbjes, si një shtet i unifikuar dhe i armatosur me armë bërthamore: një komb me ambicie rajonale. Periudha e zgjerimit të pakundërshtueshëm njëpolare perandorake kishte përfunduar.
Zgjedhja e presidentit Bush I Ri, hapi degën e pushtetit ekzekutiv të ideologëve të policisë së shtetit dhe kryekomandantëve civilë, shumë i lidhur me shtetin e Izraelit, që ishte i vendosur për të shkatërruar kundërshtarët laiko-nacionalist arabë dhe myslimanët në Lindjen e Mesme. Rritja e qëndrueshme e shtetit policor kishte qenë “shumë e ngadalshme” për ta. Kryekomandantët të ringjitur në skenë dhe ithtarët e shtetit policor donin të përfitonin nga mundësia e tyre e artë për ta shndërruar supermacinë e SHBA / izraelit në Lindjen e Mesme të pakthyeshme dhe të padiskutueshme nëpërmjet zbatimit të forcës dërrmuese (tmerr dhe frikë “).
Problemi kryesor i tyre në politikën e zgjerimit të fuqisë ushtarake botërore ishte mungesa e një policie shtetërore vendase plotësisht dominuese dhe aftë për demobilizuar opinionin publik amerikan në masë të madhe po aq kundërshtues sapër luftra të reja. “Ideologët Dështak” si Phillip Zelikoë dhe Kondoleza Rajs e kuptuan nevojën për një ”Pearl Harbor “ të ri të që të kërcënojë sigurinë e brendshme dhe në këtë mënyrë të tmerrojë publikun me luftë . Ata u ankua për faktin se regjime të pabesueshme janë lënë në Lindjen e Mesme të quajtur si aggressor të armatosur të cilët përbëjnë një kërcënim për sigurinë kombëtare të SHBA-së. Një armik i tillë ishte i domosdoshëm për nisjen e luftërave të reja. Dhe luftërat e reja kanë qenë të nevojshme për të justifikuar shkallën dhe shtrirjen e aparatit të ri spiun global dhe policisë emergjente shtetërore sipas dekreteve të neokonservatorëve . Në mungesë të një kundërshtari ”me baza shtetërore” militantët vendosën për krijimin e një akti terrori (ose paraqitja e një të tilli) nën moton e “tmerrit dhe frikës” duke sjellë si rrjedhojë pranimin nga ana e publikut amerikan të projektit të saj të luftërave perandorake, imponimin i një policie shtetorore vendase dhe krijimi i një aparati spiunazhi të gjerë në mbarë botën.
Shpërthimet e 11 shtator 2001 në Qendrën Botërore të Tregtisë në Neë York City dhe rrëzimit i avionit në një krah (kryesisht i pjesshëm për riparime ) të Pentagonit në Uashington DC ishin këmbëza për transformim të gjerë politik dhe burokratik të shtetit perandorak amerikan. I gjithë aparati shtetëror u shndërrua në një polici shtëtorore në operacion. Të gjitha garancitë kushtetuese u pezulluan. Neo- konservatorët fituan pushtetin, kryekomandantët civilë filluan sundimin. Një trup i madh i policisë shtetërore papritmas u shfaq, sikur nga asgjëja me emrin: “Akte Patriotike”. Sionistët nga zyrat e tyre përcaktuan objektivat për të ndikuar politikat ushtarake duke bërë që të përqëndroheshin në interest e Izraelit dhe shkatërrimin e kundërshtarëve të tij arabë, të cilët kishin kundërshtuar aneksimin e tij në Palestinë. Lufta me Afganistanin u deklarua e hapur pa ndonjë dëshmi qëTalibanët ishin të përfshirë ose në djeni për sulmin e 11 shtatorit në SHBA. Pavarësisht disa mospajtimeve ushtarake, kryekomandantët civile dhe zyrtarë sionistë fabrikuan një seri të pretekste për të justifikuar një luftë të paprovokuar kundër regjimit shekullar nacionalist në Irak, vendi më i përparuar nga të gjitha vendet arabe. Evropa ishte e ndarë gjatë luftës. Vendet në Azi dhe në Amerikën Latine u bashkuan me Gjermaninë dhe Francën në refuzimin për të mbështetur pushtimin. Mbretëria e Bashkuar, nën një qeveri “parti e punës”, me padurim ju bashkua forcave të SHBA-së duke shpresuar për të rifituar disa nga pronat e ish- kolonive të saj në Gjirin Persik.
Në shtëpi , qindra miliarda dollarë të taksave u shmangen nga programet sociale për të financuar një ushtri e madhe e operativëve të policisë shtetërore . Ideologët e luftës dhe shqiponjat ligjore për tortura dhe Policia e Shtetit zhvendosur në marshin e lartë . Ata të cilët kundërshtuan luftëra janë identifikuar , monitoruar dhe detajet e jetës së tyre ishin ngritur larg ‘ në një bazë të dhënash të madhe . Së shpejti miliona erdhi për të etiketohen si ‘ persona të interesit ‘ në qoftë se ata ishin të lidhur në asnjë mënyrë me këdo që ishte ‘ i dyshuar ‘ , dmth në krahasim me ‘ luftën globale ndaj terrorit ‘. Përfundimisht lidhjet edhe më të parëndësishme të ishin bërë për të … të gjithë anëtarët e familjes, shokët e klasës dhe punëdhënësve.
Monitoruesit e mbi 1,5 milionë sigurisë ‘ pastruar ‘ janë kontraktuar nga qeveria për të spiunuar mbi qindra miliona qytetarëve. Shteti spiun përhapur brenda vendit dhe ndërkombëtarisht . Për një perandori globale , bazuar në një shtet unipolare ,mbrojtja më e mirë është gjykuar të jetë një masiv globale aparati survejimi operativ të pavarur nga çdo qeveri tjetër – duke përfshirë aleatët më të ngushtë
Në shtëpi, qindra miliard dollarë nga taksat u shkëputën nga programet sociale për të financuar një ushtri të madhe të policisë shtetërore. Ideologët e lufës dhe policia e shtetit u ngritën në marshin më të lartë. Ata të cilët kundërshtuan luftëra u identifikuan, u monitoruan deri në detajet e jetës së tyre private dhe në fund u “shënjuan” në nja database të madh. Shumë shpejtë miliona njerëz u etiketuan si “persona të një interesi të veçantë” vetëm se ishin të lidhur në njëfarë mënyre me këdo që ishte “i dyshuar “, dmth në lidhje me “luftën globale ndaj terrorismit”. Madje u kriuan edhe lidhje nga më të parëndësishme si psh: lista e të gjithë anëtarëve të familjes, shokëve të klasës dhe punëdhënësve.
Rreth 1,5 milionë “pastrues të sigurisë” u punësuan nga qeveria për të spiunuar mbi qindra miliona qytetarë. Spiunimi u përhap brenda vendit si dhe jashtëvendit. Për një perandori globale, bazuar në një shtet njëipolar ,mbrojtja më e mire duket se është një aparat survejimi operativ i pavarur nga çdo qeveri tjetër – duke përfshirë këtu edhe aleatët më të ngushtë.
Slogani ”Lufta Botërore Kundër Terrorizmi” u shndërrua në një formulë për kryekomandantët, militantët dhe sionistët për zgjerimin e fushëveprimit dhe kohëzgjatjen e luftës të hapur dhe të fshehtë. Departamentet e “Homeland Security“ që vepronë në të dy nivelet si federale ashtu dhe shtetërore, u konsolidua dhe u zgjerua me buxhetet e burgosjeve masive. Agjencia e Sigurimit Kombëtar ka dyfishuar personelin e vet dhe buxhetin gjithashtu me një mandat për të dyshuar dhe monitoruar aleatët dhe shteteve vasale. Spinuimet i tejkaluan objektivat, duke shkuar përtej kundërshtarëve tradicionalë, deri tek komunikimet publike dhe private të të gjithë udhëheqësve politik, ushtarak dhe ekonomik, si dhe institucionet dhe qytetarët e thjeshtë.
‘ Luftën globale ndaj terrorit ‘ parashikoi kuadrin ideologjike për një shtet policor bazuar në konceptin totalitar se të gjithë dhe çdo gjë është e lidhur me njëri-tjetrit në një ‘ sistem globale ‘ kërcënon shtetin. Kjo ‘ vieë totalistike ‘ informon logjikën e NSA zgjeruar , që lidh armiq, kundërshtarët , konkurrentët dhe aleatët . ‘ Armiq ‘ u percaktuan si anti – imperialiste shteteve ose regjime me kritike në vazhdimësi politikat e pavarura të huaj dhe vendas . ‘ Kundërshtarët ‘ rastësisht u rreshtua me ‘ armiqtë ‘, apo politikbërësve të cilët nuk do të tolerohet gjithmonë përputhen me politikat perandorake . Konkurrentët ‘ ‘ mbështeti perandori , por kishte kapacitet dhe mundësi për të bërë marrëveshjet fitimprurëse të tregtisë me kundërshtarët apo armiq – aleatë ishin shtete dhe liderët të cilët përgjithësisht mbështetën luftërat perandorake , por mund të sigurojë një forum që dënon krimet e luftës ( perandorake tortura dhe sulme njeri që rri kot ) . Përveç kësaj aleatët mund të dëmtojnë SHBA-të tregut aksionet perandorake dhe të grumbullojë bilancet tregtare të favorshme .
“Luftën Botërore ndaj Terrorizmit” parashikoi në kuadrin ideologjik për një polici shtetërore bazuar në konceptin totalitar se të gjithë dhe çdo gjë është e lidhur me njëri-tjetrit në një sistem global” që kërcënon shtetin. Kjo “pikëpamje gjithëpërfshirëse” shpjegon logjikën e NSA-së në lidhje me armiqtë, kundërshtarët, konkurrentët dhe aleatët. “ Armiqtë” u percaktuan shtetet ose regjimet anti – imperialiste me politika, kritike të pavarura, si vendase ashtu dhe të jashtme. “Kundërshtarët” rastësisht u rreshtuan në mesin e “armiqve”, apo politikbërësit, politika e të cilëve, nuk përputhet me interesat perandorake.” Konkurrentët ” janë ato që e mbështesin perandorinë, por kane kapacitetin dhe mundësinë për të bërë marrëveshjet fitimprurëse tregtare me kundërshtarët apo armiqtë -aleatë ku bëjnë pjesë shtetet dhe liderët të cilët përgjithësisht mbështetën luftërat perandorake, por mund të krijojnë një forum që dënon krimet e luftës perandorake (tortura dhe sulmet me drone). Përveç kësaj aleatët mund të dëmtojnë tregun e aksioneve perandorake të SHBA-së dhe të grumbullojnë bilancet tregtare të favorshme.
Logjika e NSA-së përkonë me spiunimin e aleatëve për të çrrënjosur çfarëdo llojë lidhjeje: tregtare; e marrëdhënieve kulturore apo shkencore, me kundërshtarët e armiqtë, gjë e cila mund të ketë pasoja negative . NSA-ja druhet se shoqatat të një sfere mund të përputhen me kundërshtarët që operojnë në fushat e politikave strategjike dhe minojnë besnikërinë e aleatëve të perandorisë.
Logjika e spiunimit ka një efekt të shumëfishtë : “kush e gjen spiunin e spiunëve?” NSA mund të bashkëpunojë me agjencitë e inteligjencës dhe zyrtarët jashtë shtetit por prapë se prapë shefat e spiunazhit amerikanë do të vënë gjithmonë në pikëpyetje besueshmërinë e tyre, prirjet e tyre për të mos zbuluar informatat të rëndësishme. A spiunojnë aleatët tanë mbi ne? Si mund ta dimë se spiunët tonë nuk janë marrë vesh fshehtas me spiunët aleatë të cilët pastaj mund të bashkëpunojnë me spiunët kundërshtarë? Kjo llogjikë justifikon krijimin e një fshese me korrent të madhe kombëtare që thith të gjitha transaksionet dhe komunikimet.
NSA-së i përkasin të gjitha” kërcënimet ndaj perandorisë njëpolare” që përbëjnë kërcënim për sigurinë kombëtare. Asnjë vend ose agjensi brenda ose jashtë mundësive të perandorisë nuk u përjashtua nga lista e “kërcënimeve potenciale”.
“Shteti ideal perandorak” kërkon një teknologji më efikase dhe gjithëpërfshirëse të spiunimit me arritje më të mëdha, me zbulime më të largëta dhe më të thella. Aleancat e matandetit janë paraqitur relativisht joefikase, të dobëta për infiltrim, të infektuar nga mbetjet e kulturës majtiste dhe të paafta për t’u përballur me kërcënimin e kundërshtarëve të rinjë të rrezikshëm. Logjika perandorake e konsideron mbikqyrjen e “aleatët” si “mbrojtje të interesave të aleatëve” për shkak se aleatët kanë vullnetin dhe kapacitetin për t’u marrë me infiltrimin e armikut.
Ekziston një logjikë në lidhje me mbikqyrjen e shtetit që mund ta quajmë pjesë të një rrethi vicioz. Kur një lider aleat fillon të pyesë se si spiunazhi perandorak mbron interesin e aleatëve, kjo është koha për të intensifikuar spiunimet në këtë vend aleat. Çdo aleat i huaj i cili vë në pikëpyetje mbikqyrje e NSA-së mbi qytetarët e saj ngre dyshime të thella. Uashingtoni beson se vënja në pyetje e survejimit perandorak minon besnikërinë politike.
Policia Sekrete e spiunimit si një proces i akumulimit
Ashtu si kapitalizmi, i cili ka nevojë për t’u zgjeruar vazhdimisht dhe për të grumbulluar kapital, burokracitë sekrete policore kërkojnë spiunët më shumë për të zbuluar zona të reja, institucione dhe njerëz për të monitoruar. Udhëheqësit, pasuesit, qytetarët, emigrantët, anëtarët e grupeve etnike, fetare, civile dhe politike si dhe individët e thjeshtë – të gjithë janë subjekt i mbikqyrjes. Kjo kërkon një ushtri të madhe me menaxherë të dhënash dhe analistë, operatorë, programues, zhvillues programesh dhe mbikëqyrës – një perandori të tërë “IT-je”. Një bazë gjithnjë në zgjerim të operacioneve ka gjithnjë nevojë për një teknologji të avancuar.
Shefat e spiunazhit bëjnë lëvizje nga operacione lokale të rajonit deri në operacione ndërkombëtare. Për të evituar përballjen me ekspozimin e zinxhirit të spiunazhit botëror, NSA-ja bën thirrje për një ideologji “mbrojtëse” të re. Për të formuluar këtë ideologji, nevojitet një ushtri e vogël me hakera akademikë që përpiqen për të shpallë thirrje të rreme për terror dhe kaos. Publikut, nga ana tjetër, i është paraqitur një zgjedhje e fabrikuara dhe e “mirë-menaxhuar dhe hi-tech-uar “, ajo e luftërave perandorake kundrejt fragmentimit dhe rënies së tërë botës në një luftë globale e të gjithë kundër të gjithëve. Ideologët akademikë shkencërisht kanë shmangur përmendjen e thënjes: “se luftërat e vogla nga fuqitë e vogla përfundojnë më shpejt dhe kanë më pak viktima.”
Teknologjia e spiunimit gjithnjë në zgjerimin forcon policinë shtetërore. Lista e objektivave është e pafund dhe e çuditshme. Asgjë dhe askush nuk do të jetë i humbur!
Ashtu si nën kapitalizëm, rritja e një shteti spiun shkakton kriza. Me rritjen e pashmangshme të opozitës, informatorët kanë dalur përpara për të denoncuar gjendjen e mbikqyrjes. Në kulmin e saj, shteti spiun në rritje i ekspozohet skandaleve publike, dhe kërcënimeve nga aleatët, konkurrentët dhe armiqtë. Rritja e imperializmit kibernetik çon në rritjen e anti-imperializmit kibernetik. Opinioni publik botëror gjithnjë e mëshumë po e refuzon “domosdoshmërinë” e policisë shtetërore. Neveria e përbashkët dhe arsyeja njerëzore e mohon logjikën djallëzore të një shteti spiun bazuar në principet perandorake dhe promovon një botë paqësore me shumicë vendesh rivale, që veprojnë nën operativa të politikave të përbashkëta: Sisteme pa perandori, pa sheaf spiunazhi dhe pa spiunim.
James Petras
