Allahu e ka ndihmuar atë: Hakmarrja e Allahut për të Dërguarin e Tij

Dr. Nasir El Umer

“Allahu, në të vërtetë, i mbron besimtarët.” (Haxh-xh, 38) Premtim nga ana e Allahut të Lartësuar për robërit e Tij besimtarë, që do t’i mbrojë ata, ta largojë dëmin e armiqve të tyre dhe të hakmerret ndaj tyre, madje ka thënë: “Kush e armiqëson një mik Timin, Unë i shpalli luftë atij”[1]

E si qëndron puna me të dërguarit, të cilëve Allahu premtoi ndihmën dhe krenarinë e tyre, ashtu siç ka thënë Allahu i Lartësuar:“Shumë kohë më parë Ne u premtuam robërve Tanë të dërguar se ata do të ndihmohen (prej Nesh) dhe se ushtritë tona do të jenë me siguri fitimtare!” (Safat, 31-33).

Gjithashtu ka thënë: “Sigurisht, Ne do t’i ndihmojmë të dërguarit Tanë dhe besimtarët, si në jetën e kësaj bote, ashtu edhe në Ditën, kur do të sillen dëshmitarët.” (Gafir, 51)

Gjithashtu ka thënë: “Pa dyshim, ata që fyejnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij, i mallkon Allahu në këtë botë dhe në tjetrën. Ai ka përgatitur për ta ndëshkim poshtërues.” (Ahzab, 57)

Nëse ky premtim nga Allahu i Madhërishëm është për besimtarët në përgjithësi e të dërguarit në veçanti me mbrojtjen dhe ndihmën e tyre, atëherë si do të jetë ndihma e Tij për shëmbëlltyrën e besimtarëve dhe prijësin e të dërguarve, Muhamedin lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të?

S’do mend se ndihma e Allahut për të dashurin e Tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, është më e dukshme (shfaqur) sesa ndihma e tjetrit. Allahu i Lartësuar thotë: “Allahu të ruan ty prej njerëzve.” (Maide, 67)

Gjithashtu thotë: “Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që të tallin” (Hixhr, 95)

Po ashtu thotë: “Sigurisht, ai që të urren ty, ai vetë është fatprerë.” (Kevther, 3)

Shpresoj që këtu të përcjell disa fragmente të ndihmës së Allahut të Lartësuar për të Dërguarin e Tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ndaj atyre që i bënë padrejtësi, hakmarrjen e Tij ndaj atyre që e shqetësuan, disa pamje që i shfrejnë gjokset e  besimtarëve, prej të cilave përmendim:

1. Utbeh b. Ebu Leheb e shante Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ndërsa ai tha: “O Allahu im, lëshoja atij qenin Tënd!” Doli me karvanin duke udhëtuar për në Sham, zbriti në një vend dhe tha: “Unë i frikësohem lutjes së Muhamedit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. I thanë: “Assesi, i vendosën plaçkat e tyre rreth tij dhe e ruanin. Erdhi luani e rrëmbeu dhe shkoi me të.”[2]
2. Abdullah b. Mes’ud, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: “I Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ishte duke u falur në Qabe Ebu Xhehli dhe disa të tjerë- kanë prerë devetë në periferi të Mekës- i hodhën sipër mbeturina të kafshëve dhe në ato momente erdhi vajza e tij Fatimja e cila i hoqi ato mbeturina nga trupi i tij. Atëherë Profeti i ngriti duart dhe filloi të lutet Allahut: “O Allah shkatërroji kurejshitët, O Allah shkatërroji kurejshitët, O Allah shkatërroji kurejshitët! Ebu Xhehl b. Hisham, Utbeh b. Rebiah, Shejbeh b. Rebiah, el Velid b. Utbeh, Ubej b. Halef dhe Ukbeh b. Ebi Muit. Abdullahu tha: “Të gjithë i kam parë të vdekur ditën e Bedrit” [3].
3. Ubej b. Halef, erdhi ditën e Uhudit duke e kërkuar për ta vrarë Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Disa nga besimtarët e penguan, kurse i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, i urdhëroi dhe ata e lanë. Atë e priti Mus’ab b. Umejr vëlla i Abdud Darit. Kur u afrua e goditi me heshtë në kockën e supit, në një hapësirë midis parzmores dhe helmetës së tij. Ai u rrotullua me kalin e tij. Nga goditja e tij nuk i doli gjak. Ai i theu një prej brinjëve të tij. Pastaj u kthye te kurejshët duke pëllitur si dem. Ata i thanë: Sa i dobët që je, ajo është vetëm një gërvishtje! Ai u përmendi atyre fjalën e të Dërguarit të Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të: “Unë do ta vras Ubejin”, pastaj tha: “Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im, sikur kjo (plagë) do t’i godiste njerëzit e Dhul Mexhaz, të gjithë do të vdisnin. Ubej vdiq në zjarr”[4]
4. Ebu Lehebi ishte prej armiqve më të fortë të Dërguarit të Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të dhe prej njerëzve që më së shumti e shqetësonin atë, dhe nuk ishte prej atyre që prezantuan në luftën e Bedrit, mirëpo Allahu Fuqiplotë e goditi shtatë net pas Bedrit me një sëmundje kronike që i ngjan murtajës e cila e mbyti. Dy djem të tij e lanë dy apo tri net të pavarrosur derisa është kalbur. Një burrë prej kurejshitëve u tha djemve të tij: “A nuk turpëroheni se babai juaj është kalbur në shtëpinë e tij?! Ata dy u përgjigjën: “Ne i trembemi kësaj plage. Kurejshitët u ruanin prej kësaj sëmundje ashtu siç ruheshin prej murtajës. Një burrë tha: Ecni e unë do të vij me ju. Tha: “Pasha Allahun, nuk e pastruan vetëm se duke i hedhur ujë nga larg. E mbartën dhe e hodhën në periferi të Mekës në një mur e pastaj i hodhën sipër gurë[5]
5. Transmetohet nga Abdurahman b. Ebu Bekr, Allahu qoftë i kënaqur prej të dyve, i cili ka thënë: “Filan burri qëndronte tek profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, kur fliste diçka profeti, fërgëllonte me fytyrën e tij. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, i tha: “Bëhu kështu” Dhe ashtu vazhdonte të fërgëllonte derisa vdiq”[6]
6. Nga Enesi transmetohet se: “Një burrë ishte i krishterë dhe e përqafoi Islamin në kohën e të Dërguarit të Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, dhe e lexoi kaptinën Bekare dhe Ali Imran. Tha: “I shkruante Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Më pas kaloi në krishterim, dhe thoshte: “Shoh se Muhamedi nuk di përveç asaj që i shkruaja atij. Vdiq dhe e varrosën, në mëngjes toka e nxirrte jashtë. Thanë: “Kjo vepër është e Muhamedit dhe shokëve të tij. Nuk e pranoi fenë e tyre dhe e zhvarrosën mikun tonë. E morën dhe gropuan akoma më thellë. Në mëngjes toka e kishte nxjerrë jashtë. Thanë: “Kjo vepër është e Muhamedit dhe e shokëve të tij, e zhvarrosën mikun tonë. E morën dhe gropuan në tokë aq sa patën mundësi. Në mëngjes sërish toka e kishte nxjerrë jashtë. Kuptuan se kjo vepër s’është prej njerëzve, por prej Allahut të Lartësuar dhe e hodhën”[7] Shejhul Islam, Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, duke komentuar këtë hadith thotë: “Ky i mallkuar i cili ka shpifur ndaj Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, duke thënë se ai nuk di përveç asaj që ai i shkruante, e shkatërroi dhe e turpëroi duke e nxjerrë nga varri pasi ishte varrosur disa herë. Kjo konsiderohet e jashtëzakonshme dhe dëshmon për secilin se ka qenë dënim për atë që ka thënë dhe se ai ka qenë gënjeshtar. Të gjithë të vdekurit nuk i godet kjo që e ka goditur këtë dhe se ky krim konsiderohet më i rëndë sesa thjesht dalje nga feja, ngase pothuajse të gjithë renegatët vdisnin dhe nuk i godiste kjo që e goditi këtë. S’ka dyshim se Allahu do t’i hakmerret të Dërguarit të Tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ndaj atyre që e shanë dhe shpifin atë, nëse njerëzit nuk do të mund ta kryejnë ndëshkimin. E ngjashme si kjo është se shumë prej muslimanëve të drejtë e të dijshëm se çka kanë provuar shumë herë në fortifikimin e fortifikatave dhe vendbanimeve në bregdetet e Shamit kur muslimanët i rrethuan në to Beni Asfar në kohën tonë. Thanë: “E rrethonim fortifikatën ose qytetin një muaj ose më tepër se një muaj dhe u pengonim derisa të na humbte shpresa. Kur banorët e tyre shanin të Dërguarin e Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të dhe flisnin për nderin e tij, shpejtonte hapja e tij, lehtësohej dhe nuk vonohej gati një apo dy ditë. Pastaj çlirohej vendi me forcë dhe vendi bëhej kasaphane e madhe. Thanë: “Çlirimi niste kur i dëgjonim të fyenin atë, duke na u mbushur zemrat mllef për atë që kanë thënë për të. Kështu më kanë treguar edhe disa miqtë tanë të besueshëm se gjendja e muslimanëve të Perëndimit me krishterët është kështu. Prej ligjeve të Allahut është t’i dënojë armiqtë e Tij, herë me dënimin nga ana e Tij, e herë me duart e robërve të Tij besimtarë”[8]
7. Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, transmeton duke thënë: “Ebu Xhehli ka thënë: “A po e shihni Muhamedin duke e ulur fytyrën pranë jush?” Ata i thanë: “Po”, atëherë ai u tha:”Pasha Latin dhe Uzanë, nëse e shoh duke u falur, kam për ta shkelur në qafë e për të ja shtënë fytyrën në dhe” Një ditë e gjeti Muhamedin duke u falur, u afrua ta shkelë, kur ja, e panë duke u zmbrapsur e duke u mbrojtur me duar. Shokët e pyetën, “Ç’të gjeti?” Ai u tha: “Gati rashë në një humnerë plot zjarr”. E Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, tha: “Sikur të më afrohej do ta shqyenin engjëjt pjesë pjesë”[9]
8. Kur banorët e Taifit e lënduan Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, dhe ishte lëndimi më i rëndë që kishte përjetuar. Lidhur me këtë Aijsha, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, thotë: “A ke pasur ndonjë ditë më të vështirë në jetën tënde se ditën e Uhudit? Ai u përgjigj: “Dita më e vështirë që e kam përjetuar është kur kam shkuar te populli yt ditën e Akabes ngaqë iu paraqita birit të Abdi Jalile ibnu Abdi Kulale, por ai refuzoi të përgjigjet në atë që dëshiroja. Atëherë vazhdova udhëtimin dhe shenjat e shqetësimit dukeshin në fytyrën time, nuk kam ardhur në vete derisa kam arritur në Karnith – Thealibe. Aty e kam ngritur kokën, kur një re mbi mua më bën hije. Kur e kam shikuar atë, kam vërejtur Xhibrilin i cili atëherë thirri dhe më tha: Vërtet Allahu i ka dëgjuar fjalë e popullit tënd që t’i thanë dhe e ka parë sulmin e tyre ndaj teje. Allahu e dërgoi melaqen e kodrave që ta urdhërosh të veprojë me ta si të dëshirosh ti. Atëherë më ka thirr melaqja e kodrave, më ka përshëndetur me selam e pastaj ka thënë: “O Muhamed, vërtet unë jam melaqja e kodrave dhe Allahu më dërgoi te ti që të më urdhërosh të veproj ashtu si dëshiron ti. Nëse ti dëshiron, këto dy kodra do t’i hedh mbi ta”. Atëherë Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Jo. Por dëshira ime është që Allahu të falë prej tyre pasardhës, të cilët do ta adhurojnë Allahun e Lartësuar dhe nuk do t’i bëjnë Atij shok tjetër”[10]

Shih këtë dënim të dhembshëm i cili do t’i godiste ata sikur të mos ishte butësia e Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, dhe falja e tij ndaj tyre. Nuk është çudi, Allahu i Lartësuar thotë: “Ai, të cilin e zë zemërimi Im, është i humbur!” (Taha, 81)

 

Pamje individuale (të ndara)

Ato janë për disa individë, të cilët janë veçuar me dënim me duart e besimtarëve pa i përfshirë edhe mohuesit e tjerë:

Ndër ta:

–Ibn Hatl, i cili doli nga Islami dhe filloi të satirizojë Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, dhe të shpifte kundër tij. Në ditën e çlirimit të Mekës, Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, hyri dhe në mendjen e tij kishte faljen dhe shqiptoi thënien e tij të shquar: “Çka mendoni se çfarë do të bëjë me ju?”, derisa tha: “Shkoni, jeni të lirë”, përveç se ai e lejoi gjakun e katër personave. Tha: “Sikur t’i takoni të varur edhe në mbulesat e Qabesë” Ndërsa në koleksionin e Buhariut thuhet: Enesi tha: “Erdhi një burrë dhe tha: Ibn Hatl është i varur në mbulesën e Qabesë” Tha: “Vritni atë”[11]

–Dy robëresha skllave, të cilat e këndonin profetin me tallje. Gjakun e tyre e bëri të lejuar. Njëra prej tyre është vrarë ndërsa tjetra është zhdukur derisa është kërkuar mbrojtja (siguria) për të.

–Ka’b b. el Eshref. I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, e dërgoi tek ai Muhamed b. Museleme, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, ngjarja është e njohur.

–Asma bint Mervan. Ajo që është e njohur tek historianët është edhe vrasja e Umejr b. Adijit Asma b. Mervan, kur dëgjoi fyerjen e saj ndaj Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Gjithashtu kanë transmetuar se profeti kur mësoi se çka ka bërë tha: “Nëse dëshironi të shikoni burrin i cili ndihmoi Allahut dhe të Dërguarit të Tij, shikoni Umejr b. Adij”[12]

–Gjithashtu çifutja e përmendur në hadithin e Aliut, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, : “Një çifute e shante dhe fliste për Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ia zuri frymën një burrë derisa vdiq. I Dërguari i Allahut e lejoi gjakun e saj”[13]

–Robëresha e theksuar në hadithin e Ibn Abasit, ku thuhet: Një i verbër kishte një robëreshë e cila e shante Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. E ndalonte, por ajo nuk ndalej, e qortonte mirëpo ajo s’merrte mësim. Në një natë nisi të përgojonte dhe shante Profetin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Mori kazmën- një shpatë e shkurtër- e vendosi në barkun e saj, u mbështet në të dhe e vrau. Tek këmbët e saj u rrëzua një fëmijë e spërkati me gjak. Në mëngjes është lajmëruar i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Ai i tuboi njerëzit dhe tha: “Kërkoj të ngrihet burri i cili ka bërë çfarë ka bërë dhe ka obligim ndaj meje”. U ngrit i verbëri duke kaluar njerëzit e duke u dridhur derisa u ul pranë Profetit, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, dhe i tha: “O i Dërguar i Allahut, unë jam pronari i saj. Të shante dhe të përgojonte. E ndaloja e ajo nuk pushonte, e qortoja e s’merrte mësim. Unë prej saj i kam dy fëmijë si margaritarë. Me mua ka qenë e butë (e këndshme), por mbrëmë nisi të të shante dhe përgojonte. E mora kazmën dhe e vendosa në barkun e saj dhe u mbështeta mbi të derisa e vrava. Profeti, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, tha: “Dëshmoni se gjaku i saj është i pavlefshëm”[14]

–Vrasja e regjisorit holandez Theo Van Gogh, fyesi i islamit dhe Profetit të Islamit, paqja e Zotit qoftë mbi të, nga ana e të riut maroken, i cili qiti me plumb dhe nuk i përfilli lutjet e tij poshtëruese, pastaj e preu dhe e vëri në trotuar dhe e nguli në trupin e tij me thikë një mesazh i cili e ka shndërruar si shembull.

Këto ishin disa fragmente të ndihmës së Allahut të Lartësuar ndaj Profetit të Tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, ashtu siç ke vërejtur lloje të ndihmës së Tij. Allahu Fuqiplotë posedon ushtri të qiejve dhe të tokës, e ndihmon atë me atë çka dëshiron prej tyre, siç e ndihmoi me frikë, e ndihmoi me të rinj, ku në këtë kontekst ekzistojnë argumente të sakta. E ndihmoi në shumë vende e armiku i tij ishte më i fuqishëm dhe numerikisht më i madh dhe u hakmarrë ndaj atyre që e armiqësuan atë.

Nëse dënimi vonohet ndaj atyre që e sulmuan atë në disa situata, ky është përcaktim i Tij, në mënyrë që ta dënojë atë që e lëndon profetin e Tij në ditën ku ndëshkimi është i rreptë e dënimi në jetën tjetër, në të vërtetë, është më i ashpër dhe më i qëndrueshëm.